نامه امام حسين (ع ) به معاويه - زندگانی حضرت زینب (سلام الله علیها) نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

زندگانی حضرت زینب (سلام الله علیها) - نسخه متنی

مصطفی اولیایی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

پرافتخارى است كه فقط بر پيكر رساى او سازگار است و لاغير.

امـا زيـنـب ، مـى شنيد كه معاويه به على عليه السّلام نسبت نامسلمانى مى دهد و ناسزا مى گـويـد و دوسـتـان على عليه السّلام يكى بعد از ديگرى ، چون ((حجر بن عدى (7) ، عـمـروبـن حـمق (8) ، حضرميان (9) و ميثم تمار)) (10) شربت شهادت مى نوشند. و مى ديد كه حسين عليه السّلام چون شيرى خشمگين كه در قـفـس گـرفتار آمده باشد، از بدى اوضاع ناراحت است و مى خروشد، ولى به خاطر حرمت صـلحـنـامـه اى كـه امام حسن عليه السّلام امضا كرده بود، سكوت اختيار كرده و منتظر مرگ مـعـاويـه اسـت ، تـا قيام كند، قيامى به ژرفاى تمامى نهضتهاى جهان و عظمت همه قيامهاى تاريخ . و زينب نيز رسالتى به بزرگى رسالت قيام حسين عليه السّلام در اين نهضت نـجـات دهـنده براى خود احساس مى كرد، رفته رفته بعد از شهادت امام حسن عليه السّلام معاويه زمزمه ولايت عهدى يزيد را ساز كرد و امام حسين عليه السّلام نيز از اوضاع بسيار ناراضى بود. جاسوسان معاويه از جمله ((مروان بن حكم )) به وى نوشتند كه :((اشراف عراق با حسين بن على عليهماالسّلام محرمانه مكاتبه دارند)) و معاويه هم در نامه اى آميخته از تـهـديـد و تحبيب ، امام حسين عليه السّلام را از اقدامهاى انقلابى برحذر داشت . همه اين مـسـائل به همانگونه كه بر روى اقدام آينده امام حسين (ع ) در قيام بزرگش اثر بخشيد، در روحـيـه زينب كبرى نيز بى تاءثير نبود، در اينجا بسيار بجاست كه پاسخ امام حسين عليه السّلام به نامه معاويه را نقل كنيم .

نامه امام حسين (ع ) به معاويه

((اَمّا بَعْدُ :

فَقَد بَلَغَنى كِتابُكَ تَذْكُرُ اَنَّهُ قَدْ بَلَغَكَ عَنّى اُمُورٌ اَنْتَ لى عَنْها راغِبٌ وَاَنَا بِغَيْرِها عِنْدَكَ جَديرٌ، فَاِنَّ الْحَسَناتِ لايَهْدى لَها وَلا يَسْدِدُ اِلَيْها اِلا اللّهُ.

وَاَمّا ما ذَكَرْتَ اَنَّهُ اِنْتَهى اِلَيْكَ عَنّى فَانَّهُ اِنَّما رَقاهُ اِلَيْكَ الْمُلاقُونَ الْمُشّاؤُون بِالنَّميم .

وما اُريدُ لَكَ حَرْبا وَلا عَلَيْكَ خِلافا وَاَيْمُ اللّهِ اِنّى لَخائفٌ للّهِِ فى تَرْكِ ذلكَ وَما اَظُنُّ اللّهَ راضِيا بِتَرْكِ ذلِكَ وَلا عاذِرا بِدُونِ الاِْعْذارِ فيه اِلَيْكَ وفى اوُلئكَ الْقاسِطينَ الْمُلْحِدينَ حِزْبِ الظَّلَمَةِ وَاَوْلِياءِ الشَّياطين .

اَلَسْتَ الْقاتِلُ حُجْرا اَخا كَنْدَةَ وَالْمُصَلّينَ الْعابِدينَ؟ الَّذين كانُوا يُنْكِرُونَ الظُّلْمَ وَيَسْتَعْظِمُونَ الْبِدَعَ، وَلا يَخافُونَ فِى اللّهِ لَوْمَةَ لائِمٍ، ثُمَّ قَتَلْتَهُمْ ظُلْما وَعُدْوانا مِنْ بَعْدِ ما كُنْتَ اَعْطَيْتَهُمُ اْلاَيمانَ المُغَلَّظَةَ وَالْمَواثيقَ الْمُؤ كَّدَةَ لا تَاءخُذُهُمْ بِحَدثٍ كانَ بَيْنَكَ وَبَيْنَهُمْ وَلا باحِنَةٍ تَجدُها فِى نَفْسِكَ.

اَولَسْتَ قاتِلُ عَمْرِوبْنِ الْحَمِقِ صاحِبِ رَسُولِاللّهِ الْعَبْدِ الصّالِحِ الَّذى اَبَلَتُهُ الْعِبادَةُ فَنحلَ جِسْمَهُ وَاءصْفَرَ لَوْنَهُ بَعْدَ ما اءمِنْتَهُ وَاَعْطَيْتَهُ مِنْ عُهُودِاللّهِ وَمَواثيقِهِ ما لَوْ اَعْطَيْتَهُ طائِرا لَنَزَلَ اِلَيْكَ مِنْ رَاءسِ الْجَبَلِ، ثُمَّ قَتَلْتَهُ جُرْاءَةٍ عَلى رَبِّكَ وَاسْتِخْفافا بِذلِكَ الْعَهْدِ؟ اَوَلَسْتَ الْمُدَّعى زيادَ بْنَ سُمَيَّةٍ الْمَولُودِ عَلى فِراشِ عُبيدِ ثَقيفٍ؟ فَزَعِمْتَ اَنَّهُ ابْنُ اَبيكَ (11)

وَقَدْ قالَ رَسُول اللّهِ صلّى اللّه عليه و آله :

/ 49