تكامل در شرايع - شمیم ولایت نسخه متنی

اشتراك اديان الهي در خطوط كلي و اصلي، دلايل فراواني دارد كه يكي از آن‏ها
اين است: هر پيامبري به آمدن پيامبر پس از خود مژده مي‏داد و پيامبران قبلي را تصديق مي‏كرد[1]؛ (وإذ قال عيسي ابن مريم يا بني إسرائيل إني رسول الله إليكم مصدّقاً لما بين يدي من التوراة ومبشراً برسول يأتي من بعدي اسمه أحمد)[2].

اين خط سير به يك دوره كامل آموزشي شباهت دارد كه از سال‏هاي اول دبستان، بلكه قبل از آن، يعني دوران آمادگي و پيش‏دبستاني شروع و به مراحل پاياني دانشگاه ختم مي‏شود. هر يك از اين مراحل، شريعت و مِنهاج ناميده مي‏شود؛ (لكلٍّ جعلنا مِنكم شِرعةً و مِنهاجاً)[3].

تكامل در شرايع

چنان كه اشاره شد، دين بيانگر نحوه سلوك آدمي در زندگي دنيا براي رسيدن به سعادت حقيقي، يعني رسيدن به مقام انسانيّت و قرب الهي است. از اين رو امور دنيوي را هماهنگ با كمالات اُخروي بيان مي‏كند.

از آن‏جا كه بشر و جامعه بشري در طول تاريخ در حال تكامل فرهنگي، سياسي، اخلاقي، اجتماعي و... بوده، شرايع الهي نيز همراه و هماهنگ با آن تكامل پيدا مي‏كرده است؛ بدين معنا كه انسان‏ها در دوران نخستين زندگي بشري در بساطت كامل فكري و فرهنگي به سرمي‏بردند و چون جوامع انساني بساطت كامل اجتماعي را سپري مي‏كرد، آييني متناسب با همان بساطت براي او جعل و ابلاغ شد.

[1] ـ خاتم پيامبران‏صلي الله عليه و آله و سلم همه پيامبران پيشين را تصديق كرد و چون خاتم بود، بشارتي به پيامبر پس از خود نداد.

[2] ـ سوره صف، آيه 6. هنگامي كه عيسي بن مريم گفت: اي بني‏اسرائيل! من پيامبر خدا به سوي شما هستم و كتابي كه پيش از من بوده، يعني تورات را تصديق مي‏كنم و بشارت دهنده‏ام به پيامبري كه پس از من مي‏آيد و نام او احمد است.

[3] ـ سوره مائده، آيه 48. براي هر امّتي شريعت و راه روشني قرار داده‏ايم.