جوانان و بينش‌هاي ناب نسخه متنی

1- طليعه

قرآن، عهدنامه الهي بر خلق خداست كه شايسته است هر انساني به عهدنامه خداوند نگاه كرده و در هر شبانه روزي پنجاه آيه تلاوت كند.[2] به ويژه آنكه اين قرائت در ماه رمضان باشد كه هر آيه‎اي همچون ختم تمامي قرآن دانسته شده كه در ديگر ماه‎ها تلاوت مي‎شود![3]

قرآن حبل الهي و ريسماني ملكوتي است كه يك سو در دست انسان‎ها و سويي ديگر به سمت خداوند است (وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً)[4] قرآن گنجينه‎اي از خزاين الهي است[5] كه هيچ‎گاه پايان نمي‎پذيرد و چونان آفتاب و ماه، شب و روز زندگي انسان‎ها را نوراني مي‎كند.[6]

قرآن سفره گسترده و غذاي آماده الهي است كه گرسنگان معارف و شيفتگان حقايق از آن استفاده خواهند كرد.[7]

و قرآن كتابي است كه خداوند در آن، بر بندگان خود تجلي كرده است و آنان كتاب خدا را مي‎نگرند و مي‎خوانند اما خدا را نمي‎بينند[8] و ماه رمضان زمان مقدّسي است كه در آن، قرآن تنزل كرد نه نزول، بدين بيان كه حقيقت قرآن نزد خدا بوده و اكنون نيز هست و هميشه خواهد بود، اما آن حقيقت، رقيق شده، تنزل يافت، به صورت لفظ درآمد تا انسان آن را ببيند، بشنود، بنويسد و بخواند و به صراط هدايت ره يابد.[9]

شناخت، معرفت و عشق نسبت به اين صحيفه هميشه سبز و سترگ الهي، روشني انديشه و نورانيت دل و ديده به آدمي مي‎بخشد و او را به اوج دانايي و بينايي نسبت به ديده‎ها و ناديدها پرواز مي‎دهد، به گونه‎اي كه همچون روح خدا و آيت درخشان آفرينش، حضرت امام خميني (ره)، قرآن را آن گونه كه بايسته و شايسته است مي‎شناسد و همگان، بويژه جوانان آرمان گرا، حقيقت طلب، پر احساس و عدالت خواه را به شناخت، بينش، انس و هوشياري در اين عرصه دعوت مي‎كند.

پيش از هر سخني در آينه انديشه آن مراد والامقام و عارف معارف قرآن مي‎نگريم تا از شعاع عشق و شناخت او بهره برده، آنگاه از رهنمودهاي وي به يكايك جوانان درباره قرآن آگاه شويم.

[1] . شاعر معاصر، حبيب الله چايچيان (حسان).

[2] . كافي، ج 2، ص 609، ح 1.

[3] . بحارالانوار، ج 93، ص 341.

[4] . آل عمران / 103.

[5] . كافي، ج 2، ص 609، ح 2 (امام سجاد ـ عليه السّلام ـ).

[6] . تفسير عياشي. ج 1، ص 11 (امام باقر ـ عليه السّلام ـ).

[7] . كنزالعمال، ج 1، ص 526، ح 2356، بحارالانوار، ج 89، ص 19.

[8] . نهج البلاغه، خطبة 147.

[9] . قدر / 1 و بقره / 185؛ ر.ك: حكمت عبادات از مفسر فرزانه، حضرت آيت ا... جوادي آملي، ص 204، 205، 208، 196 و 198.