رسالت - اصول دین در پرتو نهج البلاغه نسخه متنی

رسالت

ستايش شايسته ى خداست. آن كه شناخته و معروف است، نه با ديدن، سازنده و آفريننده است، نا با ملالت و رنج بردن. همه را با نيروى خود آفريده و با عزت خود مدعيان خدائى را در بند بندگى كشيد و با جود و عطاى خود بر مهتران و بزرگان سالارى و سرورى خود را تحكيم بخشيد. دست پروردگان آفرينش خود را در عالم كيهان جاى داد و در اين ميان به آدميان و پريان، رسولان خود را برانگيخت و پيامگزاران رسالت را پى در پى گسيل كرد: تا از بندگانش وفاى به ميثاق را خواهان شوند و فطرت توحيد را كه فراموش گشته، فراخاطرشان آرند و با ابلاغ رسالتهاى الهى بر آنان محبت و گواه آورند و گنيجينه هاى دانش و انديشه را از نهاد دلها و مغزها برون كشند و آيات قدرت الهى را براى مردم نمايان سازند: از سقفى كه بر سرشان افراشته و فرشى كه زير پايشان گسترده: عيش و نوشى كه حياتشان ببخشد و پايان عمرى كه دفتر زندگى را در هم پيچد: آلام و رنجها كه پيرو فرتوتشان سازد و باران حوادث كه بر سرشان ببارد. و با وجود اين هيچ گاه جامعه ى بشر را از پيامگزار رسالت و منشور نبوت و حجت قاطع و مشعل هدايت خالى نگذاشت.

نطفه ى انبياء را در والاترين جايگاه به امانت سپرد و در بهترين قرار گاه