صفاى مدينه - صفای مدینه نسخه متنی

در بارگاه لطفت خواندى مرا مدينه
لبريز اشك و آهم دادى مرا پناهم
تا بگذرد خداوند از عبد روسياهى
ديدار اين حرم را اين خاك محترم را
يك عمر در گدازم از آتش منيّت
بيمار نفس خويشم غير از شفا نخواهم
بودم به گفتگويت آوردى ام بسويت
هر زائرى از اينجا سوغات مى برد، من
اشكِ براى زهرا بوسيدن حريمش
گشتم ولى نديدم آن قبر بى نشان را
يك كربلاست جنب شط فرات امّا
همچون بقيع ويران ويرانه شد دل من
«ياسر» اگر شكسته ست آيينه وجودش
دارد به شوق رويت شور و نوا مدينه

اى آمده از خاك شهيدان سرافراز
اى آمده از وادى ايثار و شهادت
اى ترك وطن كرده تو را سوز دل اينجاست
در هر نفست بوى مناجات مدينه ست
چون بود تو را آه نفس گير به سينه
اى زائر دل سوخته شهر مدينه
اى داشته بر آل نبى عرض ارادت
اى دوست نگهدار ز جان حُرمت او را
اينجا همه خاطره ها آينه گردند
اينجا ز نبى دم بزن و آل كريمش
اينجا اثر از لطف به آه تو ببخشند
اى آن كه دلت گشت به آيينه قرينه
زينت بده با شمع دعا محفل خود را
اين شهرمدينه ست كه باشوكت واحسان
اكنون تو و اين روضه چون جنّت احمد
اكنون تو و اين سوز دل و آتش سينه
مرغ دل خود را بده اينجا پر و بالش
بنگر به مدينه به مقامات رفيعش
اى شهر مدينه بنگر آتش جان را
بر گو تو كنون بر همه اى شهر مدينه
جز ناله نخوانده ست دلم آيه در اينجا
اى زائر يثرب من و تو همچو كبوتر
باغى كه چهار آينه نور در اويند
باغى كه در آن خيمه زده شعله خورشيد
اين باغ بقيع است و حريمش حرم عشق
ما زائر اين باغ شديم از كرم عشق