آفتاب فاطمه - صفای مدینه نسخه متنی

پيكرش مسموم از زهر جفا گرديده بود
بر سر بازار تنهايى ز داغ آن امام
حضرت باقر ز پا افتاد و در گلزار غم
هفتم ذيحجّه شد تكرار عاشورا مگر
اين كه مى آيد ز خاكش بوى غربت در بقيع
گشت پنهان آفتاب فاطمه در ابر خاك
ياسر ازداغ جگرسوزامام پنجمين
خون روان از ديده اهل ولا گرديده بود

لاله گون از تيغ مژگان كرده ام رخسار را
همچو جدّم مرتضى در گلشن جانسوز دهر
گرچه پيرم ليك اى منصور از عهد شباب
گاه مى بندى دو دستم گاه تهديدم كنى
اى مدينه چشم بگشا غربت من را ببين
در حصار تيغ برندم ز خانه نيمه شب
چشم بر راهم كه مرگ آيد بگيرد دست من
«ياسر» ارمنكرشوددشمن زجوروظلم خويش
روز محشر آورم شاهد در و ديوار را

آيه دردم كه در غم مى شود تفسير من
اى مدينه عاقبت جان مرا بر لب رساند
بود گاهى از پى تهديد من جور عدو
اى كه بردى دست بسته نيمه شب ازخانه ام
سوختم از آتش زهر جفا بنگر فلك
رو به سمت آسمان دارم كمان ناله را
آن چنان بشكسته ام از تندباد روزگار
گر جهان گرديد «ياسر» غرق در درياى غم
از صدف بيرون فتاده گوهر تقرير من

اى جلوه بود و هست عالم
اسباب جهان آفرينش
اين آينه تو بود كآمد
روشنگر آسمان هستى
ثبت است به لوح آفرينش
ماييم و جمال دوست، اى دوست
از بهر محبّ توست جنّت
اى پرده نشين خلوت دوست
در رتبه مقام مادر تو
در صبحدم عزايت اى گل
حيرت زده آسمان نشسته است
در آتش جانگداز داغت
هجران تو را چو ديد، گرديد
باران سرشك از فراقت
در محفل سينه از غم تو
چون كعبه سياهپوشم امشب
خون ريخت ز چشم كِلك «ياسر»
تر شد رخ دفترش از اين غم

وقت است كه با ديده خونبار بگريم
چون لاله زنم جوش به هر وادى از اين غم
زين غصّه كه خورشيد شفق گون شده ظاهر
در ماتم جانسوز رسول الّه اعظم
تا بشكند اين بغض كه در حنجره مانده ست
جادارد اگر چون گل از اين آتش جانسوز
با خيل ملك مويه كنان ناله برآرم
جانسوز فراقى ست ببين اى دل محزون
چون «ياسر» از اين داغ گرانبار بگريم