[روايت چهارم‏] - ولایت فقیه نسخه متنی

‌صفحه‌ى 75

خواهند بود.

[روايت چهارم‏]

منصب قضا متعلق به كيست

عن محمد بن يحيى، عن محمد بن احمد، عن يعقوب بْنِ يزيدَ، عن يحيى بن مبارك، عن عبد اللَّه بْنِ جَبَلَة، عن أبي جميلة، عن إسحاقَ ابن عمارِ، عنْ أبِي عَبْد اللَّه (عليه السلام) قال قالَ أَميرُ المُؤْمنين صَلَواتُ اللَّه عَليْهِ، لِشُرَيْحٍ: يا شُرَيْحُ قَدْ جَلَسْتَ مَجْلِساً لا يَجْلِسُهُ (ما جلسه) إلّا نَبيٌّ اوْ وَصِيُّ نَبِيٍّ أوْ شَقيٌّ. حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) خطاب به شريح مى‏فرمايد: «تو بر مقام و منصبى قرار گرفته‏اى كه جز نبى يا وصىّ نبى و يا شقى كسى بر آن قرار نمى‏گيرد.» و شريح چون نبى و وصى نبى نيست، شقى بوده است كه بر مسند قضاوت نشسته است. شريح كسى است كه در حدود 50 60 سال منصب قضاوت را در كوفه عهده‏دار بود، و از آن آخوندهايى كه به واسطه تقرب به دستگاه معاويه حرفهايى زده و فتواهايى صادر كرده، و بر خلاف حكومت اسلامى قيام كرده است. حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) در دوران حكومت خود هم نتوانست او را عزل كند، رجاله نگذاشتند، و به عنوان اين كه «شيخين» او را نصب كرده‏اند و شما بر خلاف آنان عمل نكنيد، او را بر حكومت عدل آن حضرت تحميل كردند. منتها حضرت نمى‏گذاشتند بر خلاف قانون دادرسى كند.

دادرسى با فقيه عادل است

از روايت برمى‏آيد كه تصدى منصب قضا با پيغمبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) يا وصى اوست. در اين كه فقهاى عادل به حسب تعيين ائمه (عليهم السلام) منصب قضا (دادرسى) را دارا هستند و منصب قضا از مناصب فقهاى عادل است، اختلافى نيست. بر خلاف مسأله «ولايت» كه بعضى، مانند