اثبات ولايت فقيه از طريق نص - ولایت فقیه نسخه متنی

‌صفحه‌ى 104

در بعضى موارد، اين حديث به جمله. ما تَرَكْناهُ صدقة. تذييل شده است كه جزء حديث نيست و روى جهت سياسى به حديث اضافه شده، چون اين حديث در فقه عامه هم مى‏باشد. نهايت چيزى كه در اينجا مى‏توان گفت اينست كه با احتمال به اين كه اين جملات قرينه باشد ما نتوانيم تمسك به اطلاق جمله. العلماء ورثه الأنبياءِ. بنماييم و بگوئيم. كل ما كان للأنبياء للعلماء. ليكن اين طور نيست كه احتمال قرينه بودن اين جملات موجب شود كه بگوئيد روايت ظهور دارد در اين كه علماء فقط از علم انبياء ارث مى‏برند و بعد معارضه واقع شود بين اين روايت و رواياتى كه قبلا ذكر كرديم كه دلالت بر مطلب ما داشت و اين روايت آن مطالب را هدم كند. چنين چيزى از اين روايت استفاده نمى‏شود.

اثبات ولايت فقيه از طريق نص

و اگر فرضا گفته شود كه از روايت استفاده مى‏شود كه رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) جز علم چيزى به ارث نگذاشته است و امر ولايت و خلافت هم ارثى نيست و اگر خود رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) مى‏فرمود (علىّ وارثى) استفاده نمى‏كرديم كه حضرت امير (عليه السلام) خليفه آن حضرت است. در اين صورت ناچاريم كه راجع به خلافت امير المؤمنين و ائمه (عليهم السلام) به نص متشبث شويم و بگوئيم كه رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) امير المؤمنين (عليه السلام) را به خلافت منصوب كرده است و همين مطلب را نسبت به ولايت فقيه مى‏گوييم. چون بنا بر آن روايتى كه سابقا ذكر شد فقها از طرف رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) به خلافت و حكومت منصوبند. به اين طريق بين اين روايت و رواياتى كه دلالت بر نصب دارد جمع مى‏كنيم.