لطفا منتظر باشید ...
نكته ها:
دستور «هبوط»، هم درباره ى حضرت آدم عليه السلام و هم در مورد حضرت نوح عليه السلام آمده و بدنبال آن، مردم به دو دسته ى مؤمن و كافر تقسيم شده اند. منظور از «امّت هايى» كه با نوح بودند، يا هر نفر از همراهان آن حضرت است كه بعدها سر سلسله قبيله اى شدند و يا اينكه مراد، هر كدام از مؤمنانى است كه سوار كشتى شده و از يك قبيله اى بودند و شايد هم «أُمَمٍ» همان انواع حيواناتى باشد كه حضرت نوح عليه السلام همراه مى برد، زيرا در قرآن، از جنبنده ها به «أُمَمٌ أَمْثالُكُمْ» «1» تعبير شده است، يعنى حيوانات نيز امّت هايى مثل شما انسان ها هستند.پيام ها:
1- زندگانى پس از آن سيل فراگير، با دو خطر عمده روبرو بود، يكى آلودگى ها و تلاقى بودن زمين كه با كلمه ى «بِسَلامٍ» و وعده ى سلامتى بر طرف شد و ديگر نابودى انواع گياهان كه با وعده بركات تأمين گرديد. «بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ» 2- اگر چه خداوند در مواردى موعظه مى كند، هشدار مى دهد و يا حتّى فرزند بى دين را در مقابل چشمان پدر غرق مى سازد، امّا در جاى خود، سلام و بركات خويش را نيز نثار مى كند. «بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ» 3- آنچه مؤمن از نعمت هاى الهى دريافت مى كند، سلامت و بركات است، ولى دريافت كافر از نعمت ها جنبه ى متاع بودن آن است، پس هر متاع و كاميابى، نعمت و بركات نيست، بلكه نعمت، آن دريافتى است كه عاقبت خوب هم داشته باشد. «بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ» 4- خداوند متاع دنيا را از كفّار دريغ نمى كند. «سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ» 5- اين سنّت خداوندى است كه ابتدا نعمت و مهلت مى دهد، سپس به پاداش يا كيفر مى رساند. «سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ»(1). انعام، 38.
