لطفا منتظر باشید ...
اخلاق و فضايل امام هشتم
او قرآن ناطق بود و سرچشمه همه اخلاق و دانش و كراماتش از قرآن بود.ومگر قرآن خود نشانه بزرگ خداوند در ميان بندگانش نيست؟مگر پروردگار ما قرآن را براى هر كس از بندگانش كه مى خواهد به راه راست او رهنمون شود، آسان نگردانيده است؟ و آيا شگفت انگيز خواهدبود بنده اى كه قرآن را در طول حيات خويش سرلوحه خود قرار داده،آيت بزرگ پروردگار جهانيان شود؟پيامبرصلى الله عليه وآله برترين و بزرگترين امتيازش آن بود كه چون بنده اى مردم را به او دعوت مى كرد وقتى از شخصى درباره اخلاق شريف پيامبر سؤال مى شد مى گفت: "قرآن خوى اوست."
وبزرگترين امتياز امام على عليه السلام نيز آن بود كه خداوند گوشهاى او راشنواى قرآن گردانيده بود.پيامبر به ما يادآورى كرد كه پس از خود دو چيز گرانبها بر جاى مى نهد.كتاب خدا )قرآن( و عترتش.سپس گفت كه اين دو هرگز از هم جدا نخواهند شد تا اينكه كنار حوض )كوثر( بر حضرتش وارد شوند.آيا اين سخن به اين معنى نيست كه خاندان رسالت، مشكات نوردانش ومعدن وحى و جايگاه علم الهى اند؟
امام رضاعليه السلام با تمام وجود خويش، مصداق اين نور آلهى بود تا آنجاكه در حديث آمده است: ابوذكوان گفت: از ابراهيم بن عبّاس شنيدم كه مى گفت: "امام رضا را نديدم مگر آنكه از چيزى كه سؤال مى شد، اومى دانست و در عصر و روزگارش كسى را نديدم كه نسبت به آنچه درزمان بود از او داناتر باشد.مأمون از هر چه مى پرسيدش، بدو پاسخ مى گفت.همه كلام و پاسخ وى، گزيده هائى از قرآن بود.او هر سه روزيك بار قرآن را ختم مى كرد ومى فرمود:
اگر بخواهم، مى توانم در كمتر از سه روز هم قرآن را ختم كنم، امّاهرگز به آيه اى برنمى خورم جز آنكه در آن آيه و اينكه در باره چه چيزى فرود آمده و در چه وقتى نازل شده، مى انديشم.از اين رو قرآن را هر سه روز يكبار ختم مى كنم".(12)امّا چگونه پيشواى ما، امام رضاعليه السلام، تا بدين درجه به قرآن مأنوس وپاى بند بود؟ و آيا ما هم مى توانيم پيرو او در اين امر مهم باشيم؟
قرآن كتاب خدااست و آن كس كه دلش به نور خدا پيوند نيافته است نمى تواند كتاب او را دريابد.آيا مگر خداوند سبحان نفرموده است:
)وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّاخَسَاراً(13))."و فرو مى فرستيم از قرآن آنچه را كه شفا و رحمت است براى مؤمنان و برستمگران جز زيان نيفزايد."
انسان به درجه ايمان ويقين خود و نيز به اندازه تجلّى عظمت پروردگاردر قلبش از نور خداوند، كه در كتابش متجلّى است، بهره مند مى شود.امام رضا خداى را بزرگ داشت و او را پاس نهاد و امر خويش رابدو واگذار كرد و جز او هر چيزى را خوار و حقير انگاشت و در راه او هر بلايى را به جان خريد.تمام اينها وسيله او براى رسيدن به پروردگارش بود.اجازه دهيد براى آنچه گفتيم شواهد و دلايلى ارائه دهيم تا نه تنهانسبت به امام شناخت بيشترى حاصل كنيم بلكه دلهاى ما از اين سيره اى كه از روحى الهى و تابناك آكنده است، به كرنش افتند.يكى از عبادتهاى آن حضرت اين بود كه چون نماز صبح را در اوّل وقت به جاى مى آورد، براى پروردگارش به سجده مى افتاد و تا زمانى كه خورشيد بالا نمى آمد، سر از سجده برنمى داشت.(14)هنگامى كه مأمون، خليفه عبّاسى، والى خود را در مدينه به همراهى امام تا خراسان مأموريت داد، از او در باره حالات امام در راه پرسيد.والى بسيار از درجات عبادت و ذكر و توجّه آن حضرت به خدا سخن گفت.
