اسوه درايت و قداست - اسوه درایت و قداست نسخه متنی

اسوه درايت و قداست

ابوالقاسم يعقوبى

درياى بيكران هستى در ژرفاى خود گوهرانى را پرورده است كه شب ديجور زندگى راگوهر شب چراغ شدند و در تاريكزار زندگى انسانها مشعلدار و روشنايى آفرين گرديدند.

اينان با دانش و بينش خود فروغ و شور و حركت و سرور آفريدند و با راستى و صفا پاكى دل و نا بى درون ساحت حيات انسانى را عطرآگين ساختند.

اين گوهران گرانمايه در هر زمان و هر ديارى سرمشق ارباب دل و الگوى خداباوران بوده اند.

اين فرزانگان وارسته با تلاش بسيار و رياضتهاى توان سوز از لاك خود پرستى و خودمحورى رهيده و خدابين و حقيقت محور شده اند.

اينان همواره پيام رسان پاكى و پيام آور آگاهى و بصيرت بوده اند و در انديشه رهايى و آزادى مردم.

اين رهيده ها هماره به فكر رهايى دربندان بوده اند و نجات گرفتاران امواج سنگين و نه در پى به در بردنِ گليم خويش از موج حادثه. بى گمان ترسيم زندگى اين چهره هاى بزرگ و تنديسهاى

پاك و شكوهمند و فراز پايه سازنده و حركت آفرين است بويژه زندگى آنان كه دانش و درايت و شكوه كردارى و راستى آميزه جان و رفتارشان شده است و همواره با دو بال علم و عمل به پيش رفته و گوى سبقت را از ديگران ربوده اند.

در اين ميان شناختن و شناساندن دين شناسان امين و راستان راستين اهميّتى دو چندان دارد; زيرا جان اين فرهيختگان از دو چشمه زلال قرآن و عترت سيراب و سرشار شده است و آنان در اين زمزم شفا بخش از هرگونه ناراستى و ناروايى رسته اند و به كوثر هدايت و حقيقت پيوسته اند.

نگرش فراگير به زندگى و سيره علمى و عملى اين خدا محوران معاد باور ريشه هر ناروايى و نابسامانى عقيدتى فرهنگى و اخلاقى را مى سوزاند و لكه هاى زشت آز و نياز و بدخواهى و كينه توزى تن پرورى و تن آسايى را از صفحه دل و صحنه عمل مى زدايد و شيوه سازندگى فردى و اجتماعى را به همگان مى آموزد.

در فرهنگ فخيم و زلال شيعى از اين گوهران ارزشمند بسيار بوده اند كه مانند خورشيد بر تارك تاريخ تشيع درخشيده و در پرتو نور خود چهره هاى فروزانى تربيت كرده اند. در اين نوشتار برآنيم سرزمين جانمان را در معرض ابرى پربار و خورشيدى تابان قرار دهيم كه همگان بر پاكى و پارسايى او گواهى داده اند و او را از پرهيزگارترين زاهدترين و پاك ترين افراد زمانش خوانده اند.

آرى آن بزرگمرد علامه احمدبن محمد اردبيلى است كه به محقق و مقدس اردبيلى نامبردار شده و درباره اش گفته اند:

اردبيلى همان بزرگمردى است كه صاحب معالم از او دانش آموخت و اجازه روايت گرفت.

زندگى را با قداست و پاكى و پاكدامنى سپرى كرد و در سال

993هـ. ق نيز دنيا را به درود گفت.

در زمينه نيكوييهاى اخلاقى و چهره معنوى و ملكوتى او سخنها گفته اند از جمله:

(وقد سيّة ذاته و ملكيّة صفاته مما يضرب به الأمثال فى العالم كالخلق الجميل من النبى و شجاعة الوصى الوليّ و سماحة الحاتم [الطائى])2

پاك سرشتى و نيكوييهاى اخلاقى او در تاريخ زبانزد همگان و ضرب المثل شده است و اين ويژگى او مانند خلق نيكوى پيامبر(ص) و شجاعت و استوارى امام على(ع) و بخشندگى حاتم طايى شهرت يافته است.

اين فقيه وارسته فراست و درايت و پژوهش را با پاكى و پرهيزكارى در آميخت. سالها جبين بندگى برآستان ربوبى بساييد نفس را از شرّ و شيطنت به دور داشت شرك خفى را از صفحه دل زدود از بارگران خود پرستى رهيد و به درگاه مقدس الهى روى نياز آورد و از دوستى جز خدا گريزان بود.