منظور از آيت، معجزه خارق العاده نظير ناقه صالح، شق القمر و... نيست بلكه آيت به معناي علامت و نشانه اي است كه حق را نشان دهد و مردم را بدان متذكر و يادآور شود. آيت گاهي به معناي علامتِ تكويني، گاهي به معناي نشانه تشريعي در مقابل علامتِ تكويني و گاهي نيز در معناي اعم از تكوين و تشريع استعمال مي شود.در آيه : «أَتَبْنُونَ بِكُلّ رِيع آية تَبْعَثُون. و تتخذون مصانع لعلَّكم تخلُدُون»9 به معناي علامت و نشانه استعمال شده است.«شما در هر منطقه برجسته اي قصري كه نشانه قدرت و ثروت شماست، بنا مي نهيد، گويا قصد زندگي دائمي در آن را داريد».و همچنين در آيه«ما نَفْسَخُ من آية أو نُنسها نأت بخير منها أو مِثْلِها»10 به معناي علامت آمده است.بنابراين درباره «فيه آيات بينات» لازم نيست همه آياتي كه درباره مكه آمده; معجزه و خلاف عادت و طبيعت باشد. بلكه هر چيزي كه انسان را به ياد حق متذكر كند، به آن آيت اطلاق مي شود. همانگونه كه در باره «و من دخله كان آمناً» بعضي گفته اند: از باب تفصيل بعد از اجمال و مصداق آيات بينات است، بدون آن كه خارق عادتي در ميان باشد گرچه يادآور حق بوده و از اين رو نشانه الهي است. و به تعبير لطيف تر كه آن را سيدنا الاستاذ ـ قده ـ فرموده اند: گرچه جمله «مقام ابراهيم و من دخله كان آمناً» بدل از آيات بينات است و كيفيت گفتار، ظهور در بدليت دارد ولي در حقيقت استدلال بر بدل است.
لطفا منتظر باشید ...
