علامه مجلسی و نقد دیدگاه های فلسفی جلد 1

[1] . الكافى، ج 1، ص 58.

[2] . مرآة العقول، ج 1، ص 200.

[3] . براى تفصيل بيشتر ر.ك: مصادرالاستنباط بين الاصوليين و الاخباريين، ص 179 - 222.

[4] . مرآة العقول، ج 1، ص 222.

[5] . همان، ص 156 - 157.

[6] . براى تفصيل بيشتر ر.ك: الالهيات، ج 2، ص 155 - 202 و ص 303 - 310 ؛ الاسفار الاربعة، ج 6، ص 291 - 292 و ص 369 - 377.

[7] . مرآة العقول، ج 1، ص 158 - 159.

[8] . ر.ك: ضميمه روزنامه همشهرى، آذر 1380، مقاله «عقل خودبنياد دينى».

[9] . همان، ص 40.

[10] . الكافى، ج 1، ص 9.

[11] . مرآة العقول، ج 1، ص 25 - 28.

[12] . همان، ص 27.

[13] . همان.

[14] . همان، ص 29.

[15] . همان، ص 30.

[16] . ر.ك: بحارالأنوار، ج 1، ص 100.

[17] . ر.ك: شناخت نامه علامه مجلسى، ج 1، ص 173 - 175.

[18] . بحارالأنوار، ج 1، ص 100.

[19] . همان، ص 104.

[20] . همان.

[21] . همان.

[22] . شرح اصول كافى، ج 1، ص 217 - 218.

[23] . مرآة العقول، ج 5، ص 192.

[24] . همان.

[25] . الكافى، ج 1، ص 171.

[26] . مرآة العقول، ج 2، ص 268.

[27] . همان.

[28] . الكافى، ج 1، ص 58.

[29] . مرآة العقول، ج 1، ص 199.

[30] . همان، ص 264.

[31] . آداب الصلوة، ص 222.

[32] . الكافى، ج 1، ص 36.

[33] . مرآة العقول، ج 1، ص 119.

[34] . براى تفصيل بيشتر ر.ك: الطرائف، ص 357 ؛ قواعد المرام في علم الكلام، ص 58 - 62 ؛ كشف المراد، ص 180 - 185 ؛ نهاية الحكمة، ص 323 - 326.

[35] . مرآة العقول، ج 1، ص 235.

[36] . الكافى، ج 1، ص 393.

[37] . مرآة العقول، ج 4، ص 289.

[38] . شرح الاسمأ الحسنى، ج 1، ص 266.

[39] . الميزان، ج 17، ص 7 - 12.

[40] . همان، ص 12 - 13.

[41] . همان، ص 7.

[42] . كنز الدقائق، ج 1، ص 218 - 219. براى تفصيل بيشتر ر.ك: نورالبراهين، ج 2، ص 101 ؛ تأويل مختلف الحديث، ص 258.

[43] . الكافى، ج 1، ص 394 - 395.

[44] . مرآة العقول، ج 4، ص 292 - 293.

[45] . براى آگاهى بيشتر ر.ك: بحارالأنوار، ج 6، ص 320 - 326.

[46] . براى تفصيل بيشتر ر.ك: كشف المراد، ص 156 - 158 ؛ شرح المواقف، ج 1، ص 302 - 303؛ الحديقة الهلالية، ص 83 ؛ سفينة النجاة، ص 358 - 359.

[47] . مرآة العقول، ج 5، ص 205.

[48] . همان.

[49] . همان.

[50] . در شارح المقاصد چنين آمده است: «اهل تحقيق از فلاسفه و صاحبان اديان بر حقيقت معاد اتفاق نظر دارند؛ هرچند در چگونگى آن ميان ايشان اختلاف وجود دارد. بيشتر فلاسفه آن را تنها روحانى مى دانند... و بسيارى از علماى اسلام همچون... معاد را روحانى و جسمانى [با هم] مى دانند.» به نقل از بحارالأنوار، ج 7، ص 52 . علامه دوانى نيز معتقد است معاد جسمانى [و روحانى] است و متبادر از اطلاق اهل شرع همين است؛ زيرا اعتقاد به چنين معادى واجب و منكر آن از نگاه مسلمانان، مسيحيان و يهوديان كافر شمرده مى شود. ر.ك: همان، ص 48.

[51] . براى تفصيل بيشتر ر.ك: الاسفار الاربعة، ج 9، ص 121 به بعد ؛ الشفأ، ص 423 - 435 ؛ كشف المراد، ص 403 - 404.

[52] . درر الفوائد (شرح منظومه)، ج 2، ص 460.

[53] . براى تفضيل بيشتر ر.ك: شناخت نامه علامه مجلسى، ج 1، ص 169 - 171.

[54] . الكافى، ج 2، ص 190.

[55] . مرآة العقول، ج 9، ص 95.