اندیشه های سیاسی محقق نراقی نسخه متنی

«شكى نيست كه ولايت بر مردم از آنِ خداوند است كه بر مال و جان آنها ولايت دارد. سپس اين ولايت براى پيامبر(ص) به دليل «النّبى أولى بالمؤمنين مِن أنفسهم» (20) ثابت است. براى امامان معصوم(ع) نيز اين ولايت ثابت است، چرا كه پيامبر فرمود: «مَن كنتُ مولاه فعلىُ مولاه» (21) و فرقى بين على(ع) و ديگر امامان(ع) نيست».اما پس از امامان معصوم(ع) اصل و قاعده اوّلى آن است كه كسى بر ديگرى ولايت ندارد، زيرا همه انسان ها در آفرينش برابرند مگر آن كه دليل متقنى ولايت كسى را در مورد خاص و يا به گونه اى عام ثابت نمايد، زيرا ولايت داراى احكام و آثار بسيارى است كه بدون دليل محكم شرعى نمى توان به آن ملتزم بود. نراقى و ميرفتاح در يك نكته با هم تفاوت دارند كه در جاى خود در همين بخش به آن خواهيم پرداخت.

كسانى كه پس از اين دو بزرگوار درباره ولايت فقيه كتاب و يا رساله اى نگاشته اند، بحث را به همان شيوه آغاز كرده اند. فاضل دربندى در خزائن الأحكام (23) شيخ انصارى در مكاسب، (24) سيد محمد آل بحرالعلوم (25) در بلغة الفقيه و آقا نجفى اصفهانى (26) در رسالة فى ولاية الفقيه نگاشته هايى دارند كه با توجه به اثر بزرگ نراقى، به بحث و بررسى پرداخته اند. آقا نجفى اصفهانى بحث در رساله اش را با سخنانى از نراقى آغاز كرده و سپس به ديگر مباحث پرداخته است. امام خمينى نيز در چندين جا به سخنان نراقى اشاره مى كنند، از جمله درباره اصالت و پيشينه ولايت فقيه مى نويسد: