اوزان و مقادير - هجرت‏سرای پیامبر (ص) نسخه متنی

اوزان و مقادير

در ميان اهالى مدينه، اوزان و مقادير متنوعى موجود نيست. آنها خرما و برنج را با «كيله» (پيمانه اى خاص)، روغن را با «باديه»، ديگر حبوبات را با «اِرْدَبّ» و سبزيجات را با «من» خريد و فروش مى كنند. نرخ ارزاق در اين ايام به شرح زير است:

برنج هر كيله 300 درهم. خرما هر كيله يك و نيم «اوقه». روغن هر باديه 11 تا 12 اوقه و حبوبات هر اردبّ (24 صاع) 120 اوقه و سبزيجات هرمن 200 درهم مى باشد.

سيره سلوكى اهالى مدينه

براى اهالى مدينه چيزى از حقوق و عطايا كه وسيله امرار معاش باشد، وجود ندارد.

اهالى مدينه، چنانكه از مجاوران حرم نبوى انتظار مى رود، همگى با اخلاق شايسته خداپسند متخلّق هستند، بزرگ و كوچك آنها مشغول عبادت و اطاعت اند، از دنيا به اندك قانع، همواره به شكر و سپاس حق تعالى ناطق، روزى پنج بار سجاده بردوش، تسبيح به دست، در حالى كه به نام خداوند جليل مترنّم هستند، براى اداى فرايض به حريم نبوى عزيمت كرده، پس از اداى فرايض در حرم نبىّ مكرّم، و زيارت قبر مطهّر پيامبرگرامى(صلى الله عليه وآله) به خانه هاى خود بازمى گردند.

از عهد قديم در ميان اهل مدينه مراسم ويژه اى به عنوان اهداى گندم به آستانه مباركه نبويّه، به منظور جلب نظر و عنايت ويژه آن حضرت رايج است.

اهالى مدينه با يكديگر همچون اعضاى يك خانواده، در اوج صفا و صميميت زندگى مى كنند.

به هنگام تشريف فرمايى رسول الله، از مكه معظمه به سوى مدينه منوره، اهالى مدينه به استقبال آن حضرت شتافتند. دو دخترك از قبيله «بنى نجّار» در دهكده قبا، با خواندن اشعار نغز و پرمغزى، مقدم آن حضرت را گرامى داشتند.

اين شيوه پسنديده و سيره سنيّه تا كنون در ميان آنها رايج و در سلوك رفتارى آنها مشهود است. همگى مهربان، ميهمان نواز، خوش برخورد و خنده رو مى باشند.

آنها ادب در گفتار، نزاكت در كردار، درايت در پندار و حسن سلوك در رفتار را به دقت رعايت مى كنند. از عفّت نفس و غناى طبع در سطح بسيار والايى برخوردار مى باشند. از كودكان يتيم و بانوان بى سرپرست به نحو شايسته اى مراقبت مى كنند و در ابراز محبت، فرقى ميان توانمند و مستمند نمى گذارند.

آنها دروغ نمى گويند. از جاده عفاف و تقوا منحرف نمى شوند. از فصاحت خاصى در گفتار و ملاحت ويژه اى در رخسار برخوردار هستند. در سخن كسى را نمى آزارند و زبان به تملّق و هرزه گويى نمى آلايند.

در همه احوال، توفيق تطبيق گفتار و كردار خود را با سيره سنيّه حضرت ختمى مرتبت، در خود ايجاد كرده، در احياى سلوك پسنديده آن حضرت مى كوشند.

در هر فرصتى به حجره شريفه نبوى تشرّف پيدا كرده، با يك دنيا اخلاص و تضرّع، حوائج خود را به پيشگاه خداوند معروض مى دارند و از روح مطهر نبىّ مكرّم استمداد مى جويند و به آمال و آرزوهاى مادى و معنوى خويش نايل مى شوند.

از آداب كهن و عادات ديرينه اهالى مدينه است كه هرازچندى به آغوش طبيعت رفته، در بستانها و باغستانها به تفرّج مى پردازند و از هواى لطيف و مناظر زيباى طبيعت درس صفا و وفا مى آموزند.

اهالى مدينه هفته اى دوبار، روزهاى جمعه و سه شنبه، پس از اداى نماز ظهر، دسته دسته به تفرّجگاه مى روند و به گردش گروهى مى پردازند و اين گردش دسته جمعى را «مقيال» مى نامند.

هريك از اهالى در حد توان، غذاهاى لذيذ تهيه كرده، به مجرد رسيدن به محلّ مورد نظر، سفره ها را مى گسترند و رهگذران را به سرِ سفره فرا مى خوانند و با شور و نشاط زايد الوصفى به تناول غذا مى پردازند.

در طول زندگى، هر روز براى آنها روز عيد و هر شب برايشان همانند ليلة القدر است. آنها از فقير و غنى هرگز غم و اندوهى به نهان خانه دل راه ندهند و در زير سايه نبىّ مكرّم(صلى الله عليه وآله) آنچنان با نشاط زندگى مى كنند كه مورد غبطه همگان اند.

آنها اگرچه به جز محصول باغستان و نخلستان، درآمدى ندارند، ليكن قسمتى از آن را براى استفاده خود منظور كرده، با قسمتى ديگر حبوبات و مأكولات وارده از بيرون مدينه را تهيه مى كنند و زندگى بسيار آرامى را پشت سر مى گذارند و مستمندان آنها چون توانمندان ديگر بلاد اداره مى شوند.

براى هريك از آنها هداياى فراوانى از بلاد مختلف مى آيد كه بخش مهمى از زندگى آنها با اين هدايا تأمين مى شود و اگر اين هدايا وافى نبود، از يكديگر قرض مى گيرند و در پايان سال، از محضر انور نبىّ مكرم اداى ديون خود را طلب مى كنند و از بركت عنايات بيكران آن حضرت قرض هاى خود را ادا مى كنند.