لطفا منتظر باشید ...
يك هشدار
يك فرد ضعيف العقيده اى اين سنت متداول (اهداى گندم) را بدعت تلقى كرده، مردم را از انجام دادن آن نهى مى كرد و مى گفت: «از اين بدعت چه حاصلى به دست مى آيد؟!»او به هر فردى از اهالى مدينه مى رسيد با اصرار از او مى خواست كه از تقديم گندم و شركت در مراسم شب 17 ذيقعده خوددارى نمايد.
شبى در عالم رؤيا به محضر مقدس حضرت ختمى مرتبت رسيد و در آن عالم مشاهده نمود كه صاحبان هدايا به محضر آن حضرت شرفياب شده، مورد عنايت خاص حضرتش قرار گرفته اند.
او ديد كه اسامى فردفرد آنها خوانده مى شود و عطاياى حضرت نبوى به آنها اعطا مى گردد.«هرگز به اهالى آن بلده طيبه دست درازى و زبان درازى مكن، كه حضرت حق تعالى در يك لحظه تو را نابود مى كند. او نيز به اميد عنايتى، گامى جلوتر نهاده، به محضر انور رسالت پناه عرضه داشت: «به اين كمترين نيز عنايتى فرماييد».
يك مرتبه مورد عتاب قرار گرفت و اين گونه پاسخ شنيد: «تو نه تنها خود را بى نياز مى دانى، ديگران را نيز از انجام اين عمل منع مى كنى و اعتقاد سالم آنها را به باد مسخره مى گيرى و جسورانه به اين عمل جاهلانه اقدام مى كنى».
از اين هشدار و نكوهشِ حضرت به شدت متأثر گشته، با وحشت و اضطراب از خواب پريد، از كردار خود نادم شد و براى جبران آن با هركسى كه مصادف مى شد، داستان خوابش را بيان مى كرد و او را به شركت در اين عمل تشويق مى نمود.
لزوم مهر ورزى به اهالى مدينه
اهالى مدينه از عالى و دانى، لازم الاحترام هستند; زيرا اگر عاصى و گنهكار هم باشند، شرف مجاورت اشرف كاينات ايجاب مى كند كه حقّ مجاورت آنها رعايت شود.
پيامبرخدا(صلى الله عليه وآله) در رابطه با حقوق همسايگان مى فرمايد:
«مَا زَالَ جَبْرَئِيلُ(عليه السلام) يُوصِينِي بِالْجَارِ حَتَّى ظَنَنْتُ أَنَّهُ سَيُوَرِّثُهُ».
«جبرئيل امين آن قدر مرا در مورد همسايه توصيه كرد كه گمان كردم همسايه را وارثِ همسايه قرار خواهد داد.»
اگر رعايت حقوق همسايگان ما تا اين حد مهم باشد، رعايت حقوق همسايگان پيامبر(صلى الله عليه وآله)چه قدر مهم خواهد بود؟! روى اين بيان، بايد حريم آن حضرت در مورد مجاوران كويش رعايت گردد; زيرا در مورد آنان وعده شفاعت ويژه از آن حضرت روايت شده است، آنجا كه مى فرمايد:
«مَنِ اسْتَطاعَ أَنْ يَمُوتَ بِالْمَدِينَةِ فَلْيَمُتْ بِها، فَإنِّي أَشْفَعُ لِمَنْ يَمُوتَ بِها».
«هركس بتواند در مدينه بميرد، در آن جا بميرد، كه من از هركسى كه در مدينه بميرد شفاعت مى كنم».
روى اين بيان به شرف اسلام و فضيلت مجاورت نبىّ گرامى(صلى الله عليه وآله) مشرّف شود و در هجرت سراى آن حضرت ديده از جهان فروبندد، طبق وعده آن حضرت مورد شفاعت شفيع المذنبين، سيدالمرسلين، حضرت ختمى مرتبت قرار خواهد گرفت.
براين اساس، احترام و اظهار محبت به ساكنان مدينه منوره بر هر مسلمانى شايسته و ضرورى است.
احترام به اهالى مدينه، تجليل و احترام به ساحت قدس نبوى محسوب است، و لذا سلاطين اموى، عباسى، ايوبى و عثمانى همواره حرمت اهالى مكه و مدينه را رعايت مى كردند.
روى اين جهت خلفاى عثمانى آثار خيريه فراوانى در حرمين شريفين از خود به يادگار نهادند و براى اهالى مكه و مدينه حقوق، عطايا و موقوفاتى معين كردند كه همه ساله به صورت منظم به آنها تقديم مى گردد.
خدمات برجسته اى كه براى حفظ آسايش و آرامش اهالى مدينه، از شرّ مهاجمان بدوى، از سوى دولت عثمانى ارائه مى شود، جاى بسى تقدير و ستايش است.
در عهد سلطان عبدالمجيد مسجد نبوى رو به خرابى نهاد، او فرمان لازم الاجرايى صادر كرده، براساس آن، مسجد نبوى از پايه برداشته شده، بناى فعلى در مدت 12 سال، مطابق فرمان همايونى ساخته شد. طبيعى است با اين خدمت شايسته، روح مقدس نبوى قرين سرور و ابتهاج خواهد بود.
