مناظرهاى است ميان جمعى كه غنا را مطلقاً حرام مىدانند كه اصحاب فصل اولند و جماعتى كه بعض افراد غنا مثل غناى در قرآن و ذكر و آنچه به خدا نزديك كند جايز مىدانند كه اصحاب فصل ثانىاند.بر متتبّع خبير و عارف بصير به طريق استدلال بر احكام شرعيّه، مخفى نخواهد بود كه قصه بيست و هفت حديثى كه دلالت بر استحباب صَوت حَسَنْ در قرآن مىكند، مثل «اقْرَؤوا القُرآن بِصَوت حَسَنٍ» و «إنّ لِكُلّ شَيء حِليَة و حِليَةُ القُرآنِ الصوتُ الحَسَن» و از بعضى مدح صوت حسن مطلقاً ظاهر مىشود مثل: «ما بَعَثَ اللهُ نَبيّاً إلّا حَسَن الصوت» و «من أجمل الجمال المرء الشعر الحسن و الصوت الحسن». و بعضى بر جوازِ بعضى از افراد غنا مثل