روز تنهايى - درس اخلاق نسخه متنی

روز تنهايى

ما الان در جمع دوستان و رفقا و خانواده و خوشيها و لذات و غيره هستيم ولى يك زمانى
آن زمان ممكن است
يك ساعت ديگر باشد
ممكن است يك سال ديگر باشد
ممكن است بيست سال ديگر باشد
.

همين دوستان و آشنايان
من و شما را در يك تكه پارچه مى پيچند و در زير خاك مى گذارند و مى روند در آن وقت اين تنهايى
اين غربت
اين دور شدن از چيزهايى كه انسان ساليانى به آن عادت كرده خيلى سخت است بخصوص وقتى كه انسان اعتقاد
دارد كه در آنجا با عملش سر و كار دارد و خداى متعال و مأمورين الهى به سراغ انسان مى آيند ( ( و سؤال
منكر و نكير حق ) ) در زيارت آل ياسين مى خوانيم اينها حق است
واقعيت است قيامت از اينكه من و شما مى
بينيم و خيلى براى مان سخت مى آيد به مراتب هزارانبار سخت تر است
منتهى چون از چشم ما و حس ما دور است
ارزش گريه بر اينها و بر قيامت را نمى فهميم
اما شما دلتان مى خواهد بر اين چيزها گريه كنيد ولى
خجالت مى كشيد ( ( لا تتركه حياء ) ) به خاطر حيا و يا بخاطر ملاحظه نبايد اين كار را ترك بكنيد پس اين يك
دستور است اگر اهل عبادتيد و اگر عبادت را دوست مى داريد
عبادت كنيد نگوييد كه اگرمن دو ركعت نماز
بخوانم ديگران مى گويند كه :

( ( چه ريا كارى است ) ) خوب بگويند
غلط مى كنند بگويند
از براى مردم و
بخاطر مردم نبايد اين كار ترك شود ( ( موفق باشيد ) )