شعر صنعتى است كه همه امتها و جوامع بشرى على رغم تمام اختلافاتشان آن را جهت تأثير بر نفوس و برانگيختن عواطف و احساسات به كار مى گيرند . زيرا اگر شيوايى گفتار با هنر سجع و قافيه آميخته گردد , سخن را حلاوت و گرمى خاصى مى بخشد كه آن را در نثر كمتر مى توان يافت . چه بسا دلهايى سخت و سركش كه با سخن نرم شاعرى آب و چشمهاى جامدى كه با كلام موزونى , روان گرديده است . چه بسا افرادى كه از طريق مستقيم حق منحرف بوده و با شنيدن يا خواندن غزلى منقلب شده و به راه راست هدايت بازگشته اند .