خطبه 180-پيوستگان به خوارج - شرح نهج البلاغه نسخه متنی

خطبه 180-پيوستگان به خوارج

اميرالمومنين على عليه السلام مردى از ياران خود را فرستاد تا در مورد گروهى از لشكر كوفه كه تصميم داشتند به خوارج بپيوندند و از على (ع) بيم داشتند تحقيق كند. همين كه آن مرد برگشت اميرالمومنين عليه السلام پرسيد آيا آرامش يافتند و بر جاى ماندند يا ترسيدند و كوچ كردند؟ آن مرد گفت: اى اميرالمومنين، رفتند و كوچ كردند. على (ع) فرمود «بعدا لهم كما بعدت ثمود»

[براى اطلاع از منابع اين خطبه به مصادر نهج البلاغه و اسانيده ج 1، ص 451 مراجعه فرماييد. م. «دورى از رحمت خدا ايشان را باد همانگونه كه قوم ثمود از رحمت خدا دور ماند».
]

(ابن ابى الحديد) گويد: داستان اين قوم را ضمن مطالب تاريخى مباحث گذشته، ذيل خطبه چهل و چهارم و گريز مصقله بن هبيره شيبانى، آورده ايم

[به همين كتاب، ج 2، ص 48 -57 مراجعه شود. م. «ثمود» هرگاه نام قبيله باشد غير منصرف است و هرگاه نام شخص يا شاخه يى از آن قبيله باشد منصرف است و گفته اند نسب ثمود چنين است: ثمود بن عابر بن ارم ]

[اين كلمه در متن به صورت «آدم» است كه بدون ترديد غلط چاپى است در چند صفحه بعد صحيح آن آمده است. م. بن سام بن نوح همچنين گفته اند: لغت ثمد به معنى آب اندك است و آن قبيله را از اين جهت ثمود نام نهاده اند كه آب مناطق مسكونى آنان كم بوده است، منطقه سكونت آنان حجر بوده است كه ميان حجاز و شام تا وادى القرى گسترده بوده است.
]