دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 5

2124.شرح نهج البلاغة ـ به نقل از ابن عبّاس و عامر شعبى
و حبيب بن عُمَير ـ : چون عايشه به همراه طلحه و زبير از مكّه به
بصره حركت كرد و از راه آب حَوأب ـ همان آبى كه از آنِ بنى عامر بن
صعصعه است ـ گذشتند، سگان به روى آنان پارس كردند و شترهاى
چموش آنان، رَم كردند.

يكى از آنان گفت: خداوند، حَوأب را لعنت كند؛ چه‏قدر سگانش
بسيارند! وقتى عايشه نام حَوأب را شنيد، گفت: آيا اين آبگاه حَوأب
است؟ گفتند: آرى.

گفت: مرا بازگردانيد! مرا بازگردانيد! از وى پرسيدند: مگر چه شده؟
چه حادثه‏اى پيش آمده است؟

گفت: من خود شنيدم كه پيامبر خدا مى‏فرمود: «گويا مى‏بينم سگان
آبگاهى كه حَوأب ناميده مى‏شود، بر روى يكى از زنانم پارس
مى‏كنند».

سپس رو به من كرد و فرمود: «اى حُمَيرا، مبادا كه تو آن زن
باشى!».

زبير به وى گفت: آرام باش. خداوند، تو را رحمت كند! ما از آبگاه
حَوأب، فرسنگ‏هاى بسيارى گذشته‏ايم. عايشه گفت: آيا كسى هست
كه به گفته تو شهادت دهد كه اين سگانِ پارس كننده بر آبگاه حَوأب
نيستند؟

زبير و طلحه با كمك هم، پنجاه باديه‏نشين براى او گِرد آوردند و
مبلغى را نيز براى آنها مقرّر داشتند و آنان براى عايشه سوگند ياد كردند
و شهادت دادند كه اين آب در منطقه حَوأب نيست، و اين، نخستين
شهادت دادن دروغ در اسلام بود.

سپس عايشه به راه خود ادامه داد. ¹

2125.الجمل ـ به نقل از عرنى، كه راهنماى جمليان بود ـ: به
همراه آنان حركت كردم. از هيچ وادى و آبگاهى نگذشتم، جز آن كه
نامش را از من مى‏پرسيدند تا اين كه به آبگاه حَوأب رسيديم. سگان آن
به روى ما پارس كردند. جمليان پرسيدند: اين

شرح نهج البلاغة: 9/310، مروج الذهب:
2/366، الإمامة والسياسة: 1/82.