دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 5

و آنچه
را بر شما دشوار آمد، بر قرآنْ عرضه كنيد و آنچه را قرآنْ خوب شمرد،
بدان پايبند باشيد و آنچه را انكار كرد، رد كنيد. به پروردگارىِ
خداوند و ديانت اسلام، و پيامبرى محمّد صلي الله عليه و آله و حَكَميت و پيشوايى
قرآن، خشنود باشيد». ¹
2150.شرح نهج البلاغة ـ به نقل از عبد الرحمان بن يسار
قرشى، در گزارشِ نامه على عليه السلام به كوفيان ـ : چون على عليه السلام در راه
حركت به سوى بصره به ربذه رسيد، محمّد بن جعفر بن ابى طالب و
محمّد بن ابى بكر را به كوفه فرستاد و اين نامه ² را براى آنان نوشت و در آخرش افزود:

«شما براى من به عنوان برادر و ياوران دين، كافى هستيد. پس
"انفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالاً وَجَاهِدُوا بِأَمْوَلِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ ذَلِكُمْ
خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ؛ ³ سبُك‏بار و گران‏بار،
بسيج شويد و با مال و جانتان در راه خدا جهاد كنيد. اگر بدانيد، اين
براى شما بهتر است"».

چون محمّد بن جعفر و محمّد بن ابى بكر براى بسيج مردمْ وارد
كوفه شدند، گروهى از مردم، شبانه نزد ابوموسى رفتند و به وى گفتند:
نظرت را درباره خروج با اين دو نفر به سوى على عليه السلام براى ما بيان دار.

ابوموسى گفت: راه آخرتْ آن است كه در خانه بمانيد و راه دنيا آن
است كه با آنان حركت كنيد.

ابوموسى با اين سخن، از حركت كوفيانْ جلوگيرى كرد. اين خبر به
محمّد بن جعفر و محمّد بن ابى بكر رسيد و بر ابوموسى خشم
گرفتند.

ابوموسى گفت: به خدا سوگند، بيعت عثمان بر گردن على و من و
شما دو نفر

1 -  تاريخ الطبرى: 4/478، الكامل فى التاريخ: 2/324، البداية
والنهاية: 7/235 .

2 -  اوّلين نامه در نهج
البلاغه.

3 -  توبه ، آيه 41 .