دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 5

شگفتا از اين كه آنها در كنار ابو بكر و عمر به همكارى ايستادند؛
ولى بر من ستم روا مى‏دارند، با آن كه خود مى‏دانند كه من كم‏تر از آن
دو نيستم! اگر مى‏خواستم [اسرارشان را] بگويم، مى‏گفتم. معاويه از
شام برايشان نامه‏اى نوشت و آن دو را با نامه فريب داد و آنها نامه را از
من پنهان كردند. آن دو خروج كردند تا نابخردان را به اين توهّم اندازند
كه خون عثمان را طلب مى‏كنند.

به خدا سوگند كه هيچ زشتى‏اى را در من سراغ نداشتند و ميان من و
خود، عدالت و انصاف را حَكَم نكردند، و به‏راستى كه خون عثمان در
آنها ريشه دارد و مى‏بايد از آنان ستانده شود.

چه نوميد است اين دعوت كننده! كيست كه فرا مى‏خوانَد؟ و چه
پاسخى دريافت كرده است؟ به خدا سوگند، آنان در يك گم‏راهىِ كَر
كننده و نادانىِ كوركننده‏اند و به‏راستى كه شيطان، حزبش را براى آن دو
فراخوانده و از ميان آنان، سواره و پياده‏اش را به دست آورده تا ستم را
به جايش بازگردانَد و باطل را به حدّ نصاب خود رسانَد».

آن گاه دستانش را [به نفرين] بلند كرد و گفت:

«بار خدايا! طلحه و زبير از من جدا شدند و به من ستم كردند و عليه
من مجهّز شدند و بيعتم را شكستند. آنچه را بستند، تو بِگُشا و آنچه را
محكم كردند، تو بشكَن و هيچ گاه آنان را مبخش، و بدى را در آرزوها
و كردارشان نشانشان ده!». ¹
2185.الإرشاد: از سخنان على عليه السلام ـ به هنگامى كه از ذو قار به
سمت بصره حركت كرد ـ: پس از حمد و سپاس خداوند و درود بر
پيامبر خدا. امّا بعد؛ به‏راستى كه خداوند، جهاد را واجب كرد و آن را
بزرگ شمرد و آن را سبب يارى خود قرار داد. به خدا سوگند كه دين و
دنيا، جز با جهاد، سامان نمى‏گيرد و به‏راستى كه شيطان،

شرح نهج البلاغة: 1/310، الجمل: 267، بحار الأنوار:
32/63. نيز، ر. ك: نهج البلاغة: خطبه 22.