فصل هفتم: مسايل محرمات و واجبات متفرقه قلبى و بدنى - واجبات و محرمات در شرع اسلام نسخه متنی

فصل هفتم: مسايل محرمات و واجبات متفرقه قلبى و بدنى

293 - حرام است تكبر، يعنى خود را بزرگ ديدن و مؤمنان را حقير داشتن. داشتن اين صفت باطنى و منزجر نبودن از آن، گناه درونى است؛ چه، اين گناه را مخل به عدالت بدانيم؛ يا آنكه چون گناه درونى است، مخل به عدالت ندانيم؛ چنانچه ظاهر كردن آثار آن در گفتار و كردار نيز حرام است، هر چند اصل وجود آن را حرام ندانيم.

294 - حرام است حسد ورزيدن، يعنى داشتن اين صفت و رضايت به بقاى آن، و اظهار آثار آن با گفتار و نوشتار و كردار.

295 - حرام است يأس و نوميدى از رحمت حق تعالى؛ يعنى داشتن اين حالت و ادامه آن، با قدرت بر ازاله؛ همچنين گفتار يا كردار كه از آن حالت به نحو عمد نشأت مىيابد، چنانچه در مورد كبر گفته شد.

296 - حرام است ايمنى و خاطر جمع شدن از غضب حضرت حق با بيانى كه در يأس گفته شد.

297 - حرام است سوءظن و بدگمانى نسبت به خداوند متعال، كه مثلا معتقد شود نعوذ بالله در تقسيم اولاد يا اموال، بين او و ديگران مراعات عدالت نكرده است؛ و يا پاداش او را كمتر از ديگران، يا كيفرش را بيش از ديگران، يا مصيبت هاى او را فوق استحقاق قرارداد است؛ و غير اينها. اين گناه نيز از حالات باطنى است و گاهى منجر به كفر مىشود.

298 - حرام است خشم باطنى و عدم رضايت قلبى به قضا و قدر الهى، خواه راجع به خودش باشد يا به ديگران، خاصه اگر توأم با اعتراضات قولى باشد. اين مسائل مورد اخلاف است.

299 - حرام است سوءظن و بدگمانى به مؤمن در صورت ترتيب اثر قولى يا فعلى بر طبق آن.

300 - حرام است تبعيت از ظن و عمل بر طبق گمان؛ خواه در اصول عقائد باشد يا فروع دين، و خواه بخواهد به وسيله آن تكليفى بر خود يا ديگران ثابت كند يا تكليف ثابت شده را اسقاط نمايد؛ مثلا به ظن و گمان، حكم كند كه فلان عمل، واجب و فلان عمل حرام است، يا فعلى كه وجوب يا حرمت آن ثابت شده است، به ظن و گمان بگويد از عهده من ساقط شد.

301 - حرام است به شكل زن در آمدن مرد، به وسيله پوشيدن لباس هاى اختصاصى زن؛ و به شكل مرد درآمدن زن، به وسيله پوشيدن لباس هاى اختصاصى مرد، با اختلاف در مساله.

302 - حرام است آرايش و زينت كردن مرد با طلا مانند: انگشتر، حلقه، گردن بند و حتى طلا كردن دندان هاى جلو به قصد زينت.