واجبات و محرمات در شرع اسلام نسخه متنی

394 - حرام است محاربه، يعنى به دست گرفتن سلاح سرد يا گرم، به قصد ترساندن مردم و ايجاد فساد به واسطه زدن، مجروح كردن، كشتن، گرفتن مال و غيره.

395 - حرام است جنگ و مقاتله با دشمن در داخل حرم امن الهى، مگر با كسى كه در حرم آغاز به جنگ كند. حرم منطقه خاصى است محيط به مكه معظمه و حوالى آن، در منطقه اى بيضى شكل به عرض تقريبى 10 و طول تقريبى 20 كيلومتر.

396 - حرام است فروختن سلاح و ابزارهاى جنگى و وسايط نقليه و سوخت و ساير مصارف جنگى، به دشمنان اسلام در حال جنگ با مسلمين، و بلكه فروختن هر چيزى كه در آن حال سبب تقويت آنان و تضعيف مسلمان ها باشد؛ و در اين حكم اخير اختلاف است.

397 - حرام مؤكد است مراجعه كردن متخاصمين به قضات جور، يعنى كسانى كه شرايط قضاوت را ندارند يا از طرف حاكمان جائر منصوب شده اند. همچنين حرام است اخذ و تصرف طرفين در آنچه به حكم آنان گرفته شود، گرچه گيرنده به حق باشد، مگر در مورد ضرورت.

398 - حرام مؤكد است رشوه گرفتن قاضى و رشوه دادن به قاضى؛ اگر چنانچه دادن و گرفتن به قصد قضاوت به باطل يا به نفع رشوه دهنده باشد، چه حق باشد يا باطل، مگر آنكه رشوه دهنده بر حق باشد و براى رسيدن به حق خود، راهى جز دادن رشوه نداشته باشد؛ در اين صورت دادن حلال و گرفتن حرام است. در حرمت رشوه فرقى نيست بين آنكه به نام رشوه باشد، يا هبه، يا هديه، يا معامله محاباتى يعنى ارزان فروختن جنسى به وى به طمع حكم او.

399 - حرام است بر قاضى ياد دادن راه غلبه به يكى از دو طرف نزاع، در فرضى كه بداند وى بر باطل است. اين مطلب بر غير قاضى هم با علم به موضوع، حرام است.

400 - حرام است قضاوت قاضى بر عليه غايب در حقوق الله، مثلا اگر چهار نفر عادل شهادت به زناى غايب دادند، قاضى حق صادر كردن حكم ندارد، به خلاف حق الناس.

401 - حرام است بر صاحب حق، تعدى و تجاوز از حق خود؛ مثل اينكه مجرم را قبل از قصاص شكنجه كند يا اعضاى بدنش را قطع نمايد، يا بيش از مقدار معين به او ضرر جانى يا مالى بزند.

402 - حرام است كتمان حق و ظاهر نكردن آن، در صورتى كه روشن شدن حق يا واضح شدن باطلى بر آن توقف داشته باشد؛ مانند: اثبات قتل يا جنايت ديگرى، زوجيت كسى، شير خوردن بچه اى، ملكيت مالى، گرفتارى مجرمى يا تبرئه بى گناهى.