مصطفى محدّثى خراسانى: انتظار آسمان در غدير - چهارده قرن با غدیر نسخه متنی

ملتهب در كنار يك بركه
دست خورشيد تا نهد در دست
بر سر آسمانىِ آن ظهر
مژده دادند آيه هاى شكوه
دين احمد تمام و كامل شد

سر زد از دوش پيمبر، ماه در شام غدير
مژده داد او را ز ذات حق كه با فرمان خويش
دين خود را كن مكمَّل با ولاى مرتضى
مى شود مست ولاى مرتضى، از خود جدا
شد بپا هنگامه اى در آسمان و در زمين
شور و شوقى شد در آن صحراى سوزان حجاز
عشق مولا در دلم از زاد روز من نشست
بر جبينم حك بود تا مرگِ خود نام غدير

ماى شرف اهل ولايت، غدير
زمزم و كوثر ز تو كى بهترند
اين كه كند زنده همه چيز آب
از ازل اين بركه بجا بوده است
آينه ى لطف خدا بوده است