شناسايى مصادر - اسناد نهج البلاغه نسخه متنی

شناسايى مصادر

اگر چه معيار سبك شناسى متون، ظن مقبول را براى پژوهش گر آگاه نتيجه مى دهد، ولى مشكل آن است كه اين تجربه، قابل انتقال به غير - خصوصاً به آن كه سر عناد و لجاجت دارد - نيست. بنابراين، اين معيار تنها در مقابل خبرگان قابليت استدلال دارد. بدين جهت در سال هاى اخير، فاضلان و دانشمندانى در پى جمع آورى مستندات نهج البلاغه بوده اند. آنان در پى آن بودند كه متون موجود در نهج البلاغه را - به ويژه متونى را كه بيش تر در آن ها ترديد شده بود - در مصادر و منابع پيش از نهج البلاغه بيابند و ثابت كنند كه ساليانى قبل از سيد رضى، اين كلمات از امام على "ع" گزارش شده است. كتاب هاى ادب، تاريخ، حديث و لغت بررسى شد و تمام سخنانى كه از امام على "ع" نقل شده بود با نهج البلاغه تطبيق داده شد. اين تحقيقات را مى توان در سه گروه طبقه بندى كرد:

اولين كوشش ها

1 - 1. ماهو نهج البلاغه: سيد هبة الدين شهرستانى، مطبعة العرفان، سوريه/ 1952 ميلادى، 40 صفحه.

مؤلف به اشكالات، پاسخ داده و با بررسى مصادر خطبه شقشقيه، آن را مستند و استوار ساخته است. اين اثر دو ترجمه به شرح زير دارد:

يك. نهج البلاغه چيست؟ ترجمه ابن يوسف شيرازى.

دو. در پيرامون نهج البلاغه، ترجمه ميرزاده اهرى، چاپ چهارم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم.

2 - 1. مدارك نهج البلاغه، هادى آل كاشف الغطاء، مكتبة الاندلس، لبنان. اين كتاب به همراه كتاب مستدرك نهج البلاغه از همين نويسنده در 30 صفحه منتشر شده است.

مؤلف دانشمند اين كتاب، 93 خطبه، 47 نامه و 37 حكمت را مستند ساخته است، ولى تنها به ذكر نام كتاب مصدر اكتفا كرده و توضيح دقيق ترى نداده است.