باورها و پرسش ها نسخه متنی

اين نتيجه كه پس دين براى دنيا نيست،نيتجهاى نادرست است. دين براى آخرت است، اما براى دنيا نيز هست. چون، ما اينجا آخرت خود را مىسازيم. من و شما همين الان داريم آخرت خود را مىسازيم. حضرت در جمعى از اصحاب فرمود: هر «سبحانالله» كه شما بگوييد به شما در بهشت چه خواهند داد. هر «لااله الاّالله» چه، هر «الله اكبر» چه يكى از اصحاب خوشحال شد گفت آقا پس ما باغها داريم قصرها داريم در بهشت. حضرت فرمود: بله به شرط اينكه خرابش نكنيد; يعنى ما دائم در حال ساختن و خراب كردن آخرت خود هستيم. همين الان همهى شما داريد آخرت خود را مىسازيد. هرچه از ذهن شما مىگذرد، تمام خواطرشما، تأثيرى در آخرت شما دارد، خوب يا بد. شما لحظه به لحظه، آن به آن آخرت خود را مىسازيد. دنيا و آخرت در هم تنيده است. آخرت باطن همين دنياست. به همين دليل اگر كسى چشم باطنبين داشته باشد، در دنيا آخرت را مىبيند. اينطور نيست كه آخرت جاى ديگرى، عالم ديگرى، جداى از اينجا باشد. بنابراين، استدلال مزبور يك مغالطه است. از يكسو گفته مىشود دين براى آخرت است، از سوى ديگر نتيجه گرفته مىشود، پس براى دنيا نيست; دنيا را به دنياداران بسپاريد و شما برويد آخرتتان را آباد كنيد. امّا چگونه آخرت را آباد كنيم؟ آبادانى آخرت به آبادانى دنياست. اگر چه آبادانى دنيا از اين نگاه يعنى از نگاه آخرتبين با آبادانى دنيا از نگاه منكر آخرت، يا كور نسبت به آخرت، متفاوت است. انبيا هم براى آبادانى دنيا آمدهاند; اما آنها آبادانى دنيا را با چشم آخرتبين نگاه مىكردند. دنيايى كه مزرعه آخرت است. دنيايى كه در آن با اعمالمان، با گفتارمان، با هر لحظه حياتمان، آخرت را رقم مىزنيم. آنها چنين دنيايى را آباد مىكردند. آنها آمدند تا به مردم بياموزند كه امروز چگونه زندگى كنند تا فردا سعادتمند باشند. بنابراين، دستورات انبيا براى زندگى امروز است، براى زندگى دنياست، تا ما در پرتو آن سعادت عُقبى را به دست آوريم. پس پيرترهاى روشنفكر كه از دنيا رفته و امروز بطلان مطالب خود را به چشم ديدهاند و جوانترهاى روشنفكر كه همان حرفها را تكرار مىكنند، در خطا
هستند. اين درست است كه انبيا آمدهاند تا آخرت ما را آباد كنند، اما آبادانى آخرت در پرتو آبادانى دنياست.