مناهج المعارف نسخه متنی

و اما صفات سلبيه

و آنها را صفات تنزيهيه نيز ميگويند ، يعني صفاتي که از حق تعالي نفي بايد کرد ، و ذات اقدس او را از آنها منزه بايد دانست ، چه آنها هيچيک لائق عظمت و جلال حق تعالي نيستند ، پس آنها نيز چند صفتند يکي آنکه حق تعالي (( شريکي )) ندارند ، نه در خداوندي ، و نه در خلق کردن اشياء ، و نه در استحفاق عبادت و پرستيدن . ديگر آنکه حق تعالي (( مثلي )) ندارد که در حقيقت ذات با او شريک باشد ، و شبيه و نظيري ندارد که در کنه صفات با او شراکت داشته باشد . ديگر آنکه حق تعالي (( مرکب )) نيست که او را اجزاء تواند بود ، نه از اجزاء عقليه چون جنيس و فصل ، ونه از اجزاء خارجيه چون ماده و صورت و اعضا و جوارح و امثال آنها ، و (( جسم و جوهر و عرض )) نيست و او را مکاني و جهتي نيست . ديگر آنکه حق تعالي (( ديدني )) نيست ، و بديده سر ادراک او نتوان کرد ، نه در دنيا و نه در آخرت ، و همچنين بسائر حواس ظاهره چون شامه و ذائقه و لامسه ، و بحواس باطنه چون : (( و هم و خيال )) ادراک او نميتوان کرد . ديگر آنکه حق تعالي (( محل حوادث )) نيست که احوال مختلفه بر او وارد شود مانند : (( سهو ونسيان وخواب و پينکي و دلتنگي و وامندگي ولذتو الم و درد و بيماري و جواني و پيري و لذت خوردن و آشاميدن و جماع کردن )) و محل هيچ مقوله از مقولات نه گانه عرض نيست . ديگر آنکه حق تعالي با چيزي متحد نميشود ، و او را زن و فرزند نميباشد ، و در چيزي حلول نميکند ، و عين اشياء نيست ، و معروض مهيات ممکنه نميتواند بود و

ديگر آنکه حق تعالي (( غني مطلق )) است ، يعني بهيچوجه او را احتياج بهيچ چيز نيست ، و چون قديم بودن ، و واجب الوجود بودن حق تعالي ثابت شود ، عدم احتياج بهمه جهات ثابت ميشود ، و از ثبوت آن مرکب نبودن حق تعالي ، و هر چه بعد از آن مذکور شده ثابت ميشود ، زيرا که احتياج