مقدمه

در بيان ناچار بودن تحصيل معارف مذکور و توقف داشتن باقي عبادات بر آنها
بدانکه براي هر کسي که بحد تميز و عقل رسيده باشد معلوم شده است ، که در هر ديني عملي و عبادتي چند ميباشد ، که اهل آن دين آنها را بعمل ميآوردند ، و معبود و خداي خود را بآنها عبادت و پرستش ميکنند . و همچنين بعنوان جزم و يقين ميداند که در دين اسلام نماز و روزه و حج و امثال آنها از عيادات هست ، که اهل اسلام آنها را بجا مي آورند ، و خود را مکلف بآنها ميدانند. و اين را نيز ميداند که چون مکلف شروع در نماز يا در عبادتي ديگر از عبادات مينمايد ، قصد مي کند که اين کار را از براي رضاي خداي خود ،و بجهت اطاعت و فرمانبرداري جناب اقدس او بعمل مي آورم ، بنابرين پس هر که خواهد که در زمره اهل اسلام بوده باشد ، و عبادتي از عبادتهاي ايشانرا چون نماز مثلا بجا آورد ، بايد که اولا خداي خود را که آن عبادت را از براي او ميکند بشناسد ، و شناختن اينمعني دارد که درست يعني همچنانکه هست او را بشناسد . پس بايد که صفات ذاتيه کماليه حق تعالي را ، يعني آن صفتهائي را که از براي ذات حق تعالي ثابتند ، و هرگز ازو زائل و منفک نميشوند ، و ضد آنها موصوف بوده و خواهد بود بداند ، يعني بايد صفات ثبوتيه او را بداند ، چون : (( قدرت و علم و اختيار و حيات وارده و کراهت و سمع و بصر و کلام و صدق و ازلي بودن و ابدي بودن ، پس بايد بداند که حق تعالي عالم است ، و قادر و مختار وحي و مريد و کاره و سميع و بصير و متکلم و صادق و ازلي و ابدي )) .