عشق هشتم نسخه متنی
لطفا منتظر باشید ...
درود هماره ما نثار شما باد!»شاعر، لحظه اى خاموش شد. زيرا رضا (ع) از خود
بيخود شده بود. دل بزرگ وى نتوانست حماسه واژگان را حمل كند،
واژگانى كه چكيده اشك و خون و اندوه بودند... چون حضرت به خويش
آمد، با صدايى به غمگينى آواى جارى آب در ناودان فرمود:« بخوان اى خزاعى.»
و دعبل خواند:« آن ها كه غربت و دورى وطن پراكنده شان كردكجا رفتند؟بايستند تا از خانه هاى بى صاحب بپرسيمچندگاه است كه روزگار نمازها و روزه هايشان به
سرآمده است؟زمانه نيرنگ باخت و كينه ورزان روبند بر چهره
زدندتا از قهرمانان بدر و احد و حنين انتقام گيرندآفريدگار، قبرى را كه در مدينه است با بارانش
سيراب كند.قبرى كه آسودگى و بركت ها در آن فرو آمده اند
پيام آور راست راهى، درودش شهريارش [= خدا] بر او باد!و از سوى پروردگار بر روحش هديه ها باد!»
بغض، حنجره شاعر را فشرد. با همان بغض ادامه داد: « بپندار فاطمه! اگر حسين را بينى كه از تشنگى
كنار فرات جان سپرده است حتماً سيلى به گونه ات مى نوازىو اشك از چشمانت برگونه هايت جارى مى كنى
برخيز اى دختر خير و مويه كنستارگان آسمان بربيابان فتاده انداى فاطمه! از قبر گمنامت برخيز تا بر فرزندان
شهيدت گريه كنىفرزندانى كه در كوفه، طيبه، فخ، جوزجان، باخمرى و
بغداد سر به شورش برداشتند قبرى در بغداد است از آن جان پاك و پيراسته كه در
غرفه هاى بهشتى، غوطه ور در درياى آمرزش خداى مهربان است.در همين لحظه، رضا (ع) به وى فرمود: « مى خواهى
بيتى به اين قسمت از اشعارت بيفزايم؟»ـ آرى اى فرزند رسول خدا (ص).و امام ادامه داد:« و قبرى در طوس است، چه سوگى!
ناله ها در رژفاى درون راه مى يابند.»و نشانه هاى پرسش و حيرت در چشمان شاعر نقش مى
بندد. دعبل حيرت زده مى پرسد:« قبر چه كسى سرورم؟!»ـ قبر من اى
دعبل! (137) و شاعر به خواندن شعرش ادامه مى دهد:« پس اى چشم! گريه كن و بغضت را بيفشان
زمانه گريستن فرا رسيده استتبهكارى هاى روزگار، مرا محاصره كرده استو من اميدوارم كه پس از مرگ در امنيت به سر برمسى سال است كه من با رنج و دريغ روزگار مى گذرانمو مى بينم كه چگونه اين اجتماع كوچك از انسان
هايى كه ستارگان زمين اند،
