در اين دو آيه اشاره به بخشى از دستورات اخلاقى اسلام شده، نخست ميفرمايد:" خدا دوست نمىدارد كه بدگويى شود و يا عيوب و اعمال زشت اشخاص با سخن بر ملا شود".لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ) زيرا همانگونه كه خداوند" ستار العيوب" است دوست ندارد كه افراد بشر پردهدرى كنند و عيوب مردم را فاش سازند و آبروى آنها را ببرند- بعلاوه ميدانيم هر انسانى معمولا نقاط ضعف پنهانى دارد كه اگر بنا شود اين عيوب اظهار گردد يك روح بدبينى عجيب بر سراسر جامعه سايه مىافكند، و همكارى آنها را با يكديگر مشكل ميسازد، بنا بر اين بخاطر استحكام پيوندهاى اجتماعى و هم بخاطر رعايت جهات انسانى، لازم است بدون در نظر گرفتن يك هدف صحيح پردهدرى نشود.ضمنا بايد توجه داشت كه منظور از كلمه" سوء" هر گونه بدى و زشتى است و منظور از" جهر ... من القول" هر گونه ابراز و اظهار لفظى است، خواه به صورت شكايت باشد يا حكايت، يا نفرين، يا مذمت، و يا غيبت، و به همين جهت از جمله آياتى كه در بحث تحريم" غيبت" به آن استدلال شده همين آيه است، ولى مفهوم آيه منحصر به غيبت نيست و هر نوع بدگويى را شامل ميشود.سپس به بعضى از امور كه مجوز اينگونه بدگوئيها و پردهدرىها ميشود اشاره كرده، ميفرمايد:" مگر كسى كه مظلوم واقع شده" (إِلَّا مَنْ ظُلِمَ).چنين افراد براى دفاع از خويشتن در برابر ظلم ظالم حق دارند اقدام به شكايت كنند و يا از مظالم و ستمگريها آشكارا مذمت و انتقاد و غيبت نمايند
لطفا منتظر باشید ...
