تفسیر نمونه جلد 4

در اينكه منظور از نور در آيه نخست شخص پيامبر اسلام (ص) است يا قرآن مجيد در ميان مفسران دو قول ديده ميشود، ولى ملاحظه آيات مختلفى كه در قرآن مجيد وارد شده و" قرآن" را تشبيه به" نور" كرده، نشان ميدهد كه نور در آيه فوق بمعنى قرآن است و بنا بر اين عطف كتاب مبين بر آن از قبيل عطف توضيحى است، در سوره اعراف آيه 157 ميخوانيم.

فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ:

" كسانى كه بپيامبر (ص) ايمان آوردند و او را بزرگ داشتند و يارى كردند و از نورى كه همراه او نازل گرديده پيروى نمودند، اهل نجات و رستگارى هستند".

و در سوره تغابن آيه 8 ميخوانيم.

فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا:

" بخدا و پيامبرش و نورى كه نازل كرديم ايمان بياوريد و همچنين آيات متعدد ديگر، در حالى كه اطلاق كلمه نور در قرآن بر شخص پيامبر (ص) ديده نميشود.

علاوه به اين مفرد بودن ضمير" به" در آيه بعد نيز اين موضوع را تاييد ميكند كه نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ اشاره به يك حقيقت است.

البته در روايات متعددى ميخوانيم كه نور بشخص امير مؤمنان على (ع) يا همه ائمه تفسير شده است، ولى روشن است كه اين تفسير از قبيل ذكر" بطون" آيات است، چون ميدانيم قرآن علاوه بر معنى ظاهر معانى باطنى دارد كه از آن به" بطون قرآن" تعبير ميشود، اينكه گفتيم روشن است كه اين تفسيرها مربوط به بطون قرآن است دليلش اين است كه در آن زمان ائمه وجود نداشتند كه اهل كتاب دعوت به ايمان به آنها شده باشند.

نكته ديگر اينكه: آيه دوم به كسانى كه در راه تحصيل رضاى خدا گام‏