هزار گوهر نسخه متنی

شود زندگى تنگ از خوى بد
به رنج و عذاب افتى آخر از او
تو از زشتخوئى شوى زشت رو

تو را چشم دل كور و گوش ار كر است،
به بيدارى دل خدا بين شوى‏
سوى علم تا كشور چين شوى‏

تواضع بود نردبان شرف
دگر پلّه آن سخاء است و جود
چه ماند ترا گر سخاوت نبود