تمسك به قرآن و مراحل آن - روزنه ای به سوی اسرار الهی نسخه متنی

تـمـامـى عـلم در قـيـامـت بـر صـاحـب آن وزر و وبـال اسـت . مـگـر آنـچـه بـه آن عمل شده باشد.

بـا توجه به اين مطالب ، بركات قرائت قرآن كريم ، آيا مقدمى است يا نفسى ؟ اگر بركات قـرآن نـفـسـى بود، يعنى از انسان خود قرائت خواسته شده است و با خواندن قرآن به ثواب و بـركـات نـائل مـى شـود.

امـا مـفـاد روايـات ايـن اسـت كـه قـرآن را بـراى عـمـل كـردن بـخـوانـيـد. اگـر انـسـان بـا خـوانـدن قـرآن ، بـه آن عمل كرد، به او بركات داده مى شود و اگر نه به او بركاتى داده نخواهد شد.

در روز قـيامت ، پرونده هاى انسان را براى او مى آورند. پرونده نعمت ها با پرونده حسنات به كـنـار مـى رونـد و پـرونـده سـيـئات بـاقـى مـى مـانـد. انـسـان در مـحـكـمـه عـدل خـدا مـضطرب است . قرآن براى شفاعت به جلو مى آيد. شفاعت آنجا، در واقع ادامه شفاعت در دنـيـا اسـت . قـرآن در دنـيـا از انـسـان شـفـاعـت مـى كـنـد و چـون دنـيـا عـالم جـهـل و حجاب است ، آن شفاعت را نمى بيند. اما قيامت چون ظهور واقعيت ها است ، از اين رو، پرده ها كـنـار مى روند و شفاعت قرآن ظاهر مى شود. پيامبر اكرم (ص ) ضمن بحث از (شافعان عالم )، درباره قرآن كريم مى فرمايد:

(فـَاِذَا الْتـُبـِسـَتْ عـَلَيـْكـُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ الْلَّيْلِ الْمُظْلَمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرآنِ فَاءِنَّهُ شافِعٌ مـَشـَفَّعٌ وَ مـا حِلُّ مُصَدَّقٌ وَ مَنْ جَعَلَهُ اَمامَهُ قادَهُ اِلىَ الْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ ساقَهُ اِلىَ النّارِ وَ هُوَ الدَّليلُ يَدُلُّ عَلى خَيرِ سَبيلٍ)(58)

(پس هر گاه آشوب ها چون شب تار شما را فرا گرفت ، به قرآن رو آوريد؛ زيرا شفيعى است كه شفاعت او پذيرفته است و گزارش دهنده اى است كه گفته اش تصديق شده است . هر كسى آن را پيشواى خود قرار دهد، او را به بهشت رهبرى كند و هر كه آن را پشت سر خود قرار دهد، او را به دوزخ كشاند. قرآن راهنمايى است كه به بهترين راه ها، راهنمايى كند.)

روايـت ، مـبـيـن ايـن نـكـتـه اسـت كـه قـرآن شـاهـد و گواه و ناظر بر كارهاى انسان است و تمامى اعمال در محضر قرآن هستند. اگر كارها بر طبق قرآن بود، قرآن براى انسان دعا مى كند و اگر بر خلاف آن بود، به انسان نفرين مى كند. پس قرآن مواظب كارهاى انسان است .

تمسك به قرآن و مراحل آن

حديث ثقلين از طريق شيعه و سنى روايت شده است . پيامبراكرم (ص )فرمود:

(اِنـّى تـارِكٌ فـيـكـُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتابَ اللّهِ وَ عِتْرَتى اَهْلَ بَيتى فَاءِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ)(59)

مـن در مـيـان شـمـا دو ثـقـل گـذاشـتـم : كـتـاب خـدا و عـتـرت و اهل بيت من . آن دو از هم جدا نمى شوند تا زمانى كه در كنار حوض كوثر به من باز گردند.

قـرآن كـريـم ، ثـقـل اكـبـر و اهـل بـيـت پـيـامـبـر(ص ) ثـقـل اصـغـر اسـت و هـر جـا ثـقـل اكـبـر (قـرآن كـريـم ) در مـعـرض خـطـر قـرار گـيـرد، بـر ثـقـل اصـغـر واجـب اسـت كـه خـطـر را از آن دور نـمـايـد. هـر چـنـد بـه بـهـاى بـيـسـت و پـنـج سال خانه نشينى حضرت على (ع ) باشد و حضرت در اين راه به شهادت برسد و امام حسين (ع ) با يارانش را به شهادت برسانند و خانواده اش را به اسارت ببرند.

تـمـسـك بـه قـرآن كـريـم ، داراى سـه مـرحـله اسـت : قـرائت ، تـدبـر و عـمـل . قـرائت قـرآن مـقـدمـه بـراى تـدبـر و تـدبـر در قـرآن نـيـز مـقـدمـه بـراى عـمـل كـردن بـه آن اسـت . بـنـابـر ايـن ، قـرائت و خـوانـدن قـرآن مـقـدمـه عمل كردن است . امام صادق (ع ) در اين باره مى فرمايد:

(اَلْحافِظُ لِلْقُرآنِ اَلْعامِلُ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرامِ الْبَرَرَةِ)(60)

حافظ قرآن كه به آن عمل كند، در آخرت رفيق با فرشتگان پيغام برنده و نيك رفتار است .

اميرمؤ منان على (ع ) در وصيت نامه خود فرمود:

(اَللّهَ اَللّهَ فِى الْقُرآنِ لايَسْبِقَكُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَيْرَكُمْ)(61)

خدا را، خدا را درباره قرآن ! ديگران با عمل به آن بر شما پيشى نگيرند.

پيامبر اكرم (ص ) فرمود:

(رُبَّ تالِ الْقُرآنِ وَ الْقُرآنُ يَلْعَنُهُ)(62)