اقسام بلا - روزنه ای به سوی اسرار الهی نسخه متنی

انـسـان مـطيع فرمان الهى ، بنده (مطيع ) خدا مى گويند. اما اگر انسان فرمان خداوند را انـجـام نـدهد، خواه واجبى را ترك كند و يا حرامى را مرتكب شود، به او (خاطى ) و (عاصى ) مى گويند. خداوند متعال به بنده (مطيع ) توجه و عنايت دارد و چنين رحمتى را از بنده (عاصى ) سلب مى نمايد.

بـه عـبـارت ديـگـر، مـالك تـمـام دارائى هـاى مـا، خـداونـد مـتـعـال است . از جوانى ، عمر، علم ، قدرت ، معلومات ، اعضاء و جوارح و خلاصه ، همه وجود ما و تـوانـايـى هـاى آن ، از آن پروردگار جهانيان است . بنابر اين چيزى در ملكيت ما نيست . آنچه ما داريـم از آنِ خـداى مـتعال است . پس ما امانتدار خدا هستيم ؛ اكنون كه امانتدار شديم ، امانتدار از دو حالتِ امين وخائن بيرون نيست :

انـسـان امـيـن ، امانت را در راهى كه صاحبان آن سپرده است ، مى برد و اگر در غير راه تعيين شده به كار گيرد، خائن است . حال كسى را كه به او چشم ، زبان ، دست و پا داده اند و او قدر آنها را نداند، آيا به او اسرار مى آموزند؟ به يقين امانت خداوند و اسرار الهيه به او داده نمى شود. بنابر اين ، گام اول ، مطيع فرمان خدا شدن است و بايد در خودمان لياقت را نشان دهيم . خداوند متعال مى فرمايد:

(لَئِنْ شَكَرْتُمْ لاََزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ)(3)

اگـر خداوند به شما نعمتى عطا فرمود و شما در آن نعمت شاكر شديد، خدا نعمت را زيادتر مى كند و اگر خداوند به شما نعمتى بخشيد، اما كفران نعمت كرديد، عذاب خداوند بسيار شديد است .

در اين قسمت آيه (إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ)، شش تاءكيد وجود دارد:

الف ـ حرف اِنّ از حروف (مشبّهة بالفعل ) است و براى تاءكيد به كار مى رود.

ب ـ اين جمله ، اسميه است و جمله اسميه براى تاءكيد به كار برده مى شود.

ج ـ لام (لَشدِيدٌ) براى تاءكيد مى آيد.

د ـ ماده شدّت در لَشديدٌ مبين تاءكيد است .

ه‍ ـ شديد بر وزن فعيل ، صفت مشبهه و براى تاءكيد است .

و ـ خـداونـد عـالم ، عـذاب را بـه خـود نـسـبـت داده و فـرمـوده : (اِنَّ عَذابى لَشَديدٌ) واين تاءكيد سنگينى است .

خـداونـد در آيه اى مى فرمايد: (هر مصيبتى به شما رسد، نتيجه كارى است كه با دست خود آن را انـجـام داده ايـد و خداوند از بسيارى از آنها نيز گذشت مى كند.) خداوند مى خواهد انسان را از گناه پاك كند. به هنگام راه رفتن ، پاى انسان بى جهت به سنگ برخورد نمى كند يا دست او در اثـر اصـابـت بـه ديوارى ، خونين نمى شود. امام صادق (ع ) فرمود: اين ها در اثر گناهى است كـه انـجـام داده ايـد و خداوند عالم مى خواهد از اين راه شما را پاك كند. وقتى پا به سنگ خورد، انـسـان به لرزه مى افتد. اين لرزه ، همان كفاره گناهى است كه انجام داده است . پس بسيارى از حـوادث و سـوانـح كـه بـراى انـسـان رخ مـى دهـد، در اثـر ارتـكـاب گـنـاه اسـت . حـال كـه چنين است ، آيا در حجاب ماندن انسان ، نتيجه ارتكاب گناه نيست ؟ اين در (حجاب بودن ) مـا كه حتى يك در را براى ما باز نكرده اند و به ما اسرار نگفته و به ما اعتنايى نكرده اند، آيا مربوط به گناه و نافرمانى خدا نيست ؟ اگر اصابت پا به سنگ در اثر گناه است ، آيا در (حـجـاب مـانـدن ) مـا نـتـيـجـه گـناه و نافرمانى خدا نمى باشد؟ البته كه تمام اينها در اثر گناهى است كه مرتكب شده ايم ؛ اما خودمان خبر نداريم . قرآن كريم مى فرمايد:

( يـَوْمَ يـَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِيعاً فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا اءَحْصَاهُ اللَّهُ وَنَسُوهُ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَي ءٍ شَهِيدٌ)(4)

خـداونـد مـتـعـال نـفـرمـود: (عـَليـمٌ)؛ يـعـنـى : آگـاه بـود. بـلكـه فـرمـود: (شـَهـيـدٌ)، يـعنى : اعـمـال شـمـا در مـحـضـر خـدا انجام مى شود؛ چون در محضر خدا، خطا كرديد، آن خطاها، پرده هاى حـجـاب بـر جـان هـاى شـمـا شـد. بـنـابـرايـن ، بـى جـهـت نـيـسـت كـه سـى يـا چهل سال از عمر ما رفته ، اما درى از اسرار الهى ، را به روى ما نگشودند.

اقسام بلا

بـلا بر چهار قسم عقوبتى ، مثوبتى ، تطهيرى و قهرى است . بلاى عقوبتى آن است كه انسان گـنـاهـى را مـرتـكـب شـود و خـداونـد مـتـعـال ، بـه خـاطـر آن ، بـلايـى بـر او نازل كند. قبلا گفتيم كه اگر