مرثيه - بوی جوی مولیان نسخه متنی

مرثيه

دران سپيده ي
ناپايدار

تو مثل كرگدن

از بيشه پا برون
هشتي

و آسمانه ي شب را

چو آسمان سحر

شكافتي و

شكفتي به سوي
بي سويي

دران سپيده ي
ناپايدار مرغي را

به همسرايي خود
خواندي

و مرغ هيچ نگفت

و خون ز شاخه
فرو ريخت

و مرغ پر زد و
از ريسمان باد آويخت

دران سپيده ي
ناپايدار مرداني

ز دور مي خواندند

هنوز نعش
صداشان بر آبها جاري ست