ناكجا - بوی جوی مولیان نسخه متنی

ناكجا

من و شعر وجوبار

رفتيم و رفتيم

به آنجا رسيديم آنجا
كه ديگر

نه جاي پاي كس بود

و نه آشنا بود

درختان به آيين ديگر

و مرغان به آيين ديگر

صدايي كه مي آمد از دور

صداي خدا بود

رها بود

به هنگام پرواز

از روي باغي به
باغي

كسي زير بال پرستو و
پروانه ها را

نمي كرد تفتيش

شقايق

ز طوفان نمي گشت
خاموش

چراغش هميشه پر از
روشنا بود

نمي دانم آنجا كجا
بود

نمي دانم آنجا كجا
بود