مقدمه - داستانهایی از زمین کربلا نسخه متنی

مقدمه

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

الحمد للّه ربّ العالمين و الصّلوة و السّلام على اشرف الانبياء و المرسلين و آله الطيبين الطاهرين و لعنة اللّه على اعدائهم اجمعين آمين يا ربّ العالمين.

السّلام عليك يا اباعبداللّه عليه السلام - السّلام عليك يا ابن رسول اللّه صلّى الله عليه وآله وسلّم - السّلام عليك يا ياابن امير المؤمنين عليه السلام - السّلام عليك ياابن فاطمة الزّهرا سلام الله عليها .

سلام بر تو اى شهيد، سلام بر تو اى مظلوم، سلام بر تو اى عطشان، سلام بر تو كه پدر شهيد، برادر شهيد، عموى شهيد، فرزند شهيد و سيّد و سرور شهيدان مظلوم هستى.

اى حسين جان وجود تو سرمايه اسلام و شهادت تو احياگر اسلام عزيز است، حسين جان خاك تو توتياى چشم اؤلياء است، و شفا بخش دردها و آلام دنيوى و اُخروى بشر است. چه مىتوان از تو گفت حال آنكه تو خود همه چيز هستى! و از ازل تا ابد باقى مىمانى، و از آدم ابوالبشر عليه السلام تا خاتم الانبياء صلّى الله عليه وآله وسلّم تو را زيارت كرده اند و بر مصائب تو گريستند.

حسين جان، وجود ذيجود تو نجاتگر فرشتگان و آدميان است، و هر كه از درگاه خداوند رانده شد، به درگاه باعظمت تو پناهنده شد آزاد گرديد، كه تو آزادگر آنان و پناه بى پناهان مىباشى. و رحمت و رأ فت تو حتّى بر قاتلينت شامل مىشود.

امّا كربلا - كربلا چيست كربلا هم كرب است هم بلا، هم رافع كرب است هم دافع بلا، كربلا همان بهشت است، كربلا همان قيامت است، كربلا همان حساب و ميزان است، كربلا كربلاست!!!

كرب يعنى گرفتارى، و مشقّت و بلا يعنى عذاب و عقاب.

كربِ كربلا براى دشمنان اسلام و امامت و و لايت مىباشد، چرا كه آنان با بى اعتنائى (به زمين بهشت در روى زمين) كرب و گرفتارى براى خود آفريدند كه بلاى آخرت را به دنبال دارد. آنان فروختند آخرت و دنياى خويش را در كربلا، براى وعده و خيالهاى باطل و فاسد خود.

چه كردند در كربلا؟!

ديوان و ددان بخيال آنكه خدا و قرآن را از سر راه برمى دارند و آينه تمام نماى حق را مىشكنند براى خود كرب و بلا ساختند، نمى دانستند كه كرّوبيان در كربلا حاضرند و آنچه كه به دشمنى با آن آمده اند دست خدا و صداى حق است. مىخواستند حق را بكشند و كربلا درست كردند!!

آرى آنان براى خود كرب و بلا ساختند حال آنكه كربلا، كرب و بلائى براى حسين عليه السلام نداشت! بلكه رافع و دافع كرب و بلاى حسين عليه السلام وشيعيان او مىشد.

با نام آن زمين، با خاك آن زمين، با حرمت آن زمين اسلام و امّت مسلمان نجات مىيافت!

درمجرّبترين اذكار و ادعيّه اى كه از معصوم عليه السلام وارد شده است، مىفرمايد: كه هركس اين ذكر را هفتاد مرتبه با اعتقاد و معرفت بخواند هر كرب و بلايى داشته باشد برطرف مىشود:

يا كاشِفَ الكَربِ عَن وَجهِ الحُسَين، اِكشِف كَربى بِحَقِ اَخيكَ الحُسَين عليه السلام.

يعنى اى برطرف كننده كروب و مشكلات از روى حسين عليه السلام برطرف كن كرب و مشكل مرا به حقّ برادرت حسين عليه السلام.

آرى حسين عليه السلام خود مشكل گشاست، و براى كربلاى خود كاشف كربى آورده است، پس كربلا - كربى بر حسين عليه السلام و حسينيان ندارد. چون عبّاس علمدار قهرمان دارد، عبّاس عليه السلام كرب از وجود حسين عليه السلام بر مىدارد، كرب از وجود اولاد حسين عليه السلام برمى دارد، كرب از شيعيان حسين عليه السلام بر مىدارد. عبّاس عليه السلام قمر بنى هاشم باب الحوائج مىشود، چون كرب كرّوبيان را مىگشايد، نه تنها در كربلا، بلكه دستان مقطوع عبّاس عليه السلام در قيامت شفيع امّت حسين عليه السلام است كه در دستان امّ الائمّه فاطمه زهرا سلام الله عليها خواهد بود. پس كربلا كربى بر حسين عليه السلام ندارد.

امام حسين عليه السلام بسوى كربلا مىآيد به مانند ماهى كه سالها از دريا به دور افتاده باشد، حسين عليه السلام را در كربلا نكشتند! حسين عليه السلام را در (شام) كشته بودند! آنجائى كه ولايت و امامت را غصب كردند، حسين عليه السلام در كربلا زنده شد و از زندگى خويش اسلام را زنده كرد. آن هنگام كه وارد خاك كربلا شد و ديد كه ديگر مركب حركت نمى كند، مركب را عوض كردند، و باز حركت ننمود، تا سه مرتبه مركب را عوض كردند، مركب حركت ننمود. و آنگاه فرمودند:

فرود آييد كه اين جا مقتل من و مدفن من و مردان من است و اينجا خيمه هاى ما را غارت مىكنند و خون ما را مىريزند، كه اين خبر را از جدّم رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم شنيده ام!

كربلا از روز اوّل كربلا بود، و خداوند سبحان زمين كربلا را حتّى بر زمين كعبه فضيلت داد، و قبل از حضرت سيّد الشّهداء عليه السلام انبياء بسيارى به زيارت آن زمين مقدّس آمده بودند، و در روايات مىباشد كه قبل از حسين فاطمه سلام الله عليها صدها پيغمبر و صدها فرزند پيغمبر در آنجابه شهادت رسيده و مدفون گرديده اند.

كربلا، كربلاست! چون حسين عليه السلام دارد، حسين عليه السلام كيست حسين عليه السلام كسى است كه در راه خدا كارى كرد كه هيچ كس نكرده و نمى تواند بكند، مگر حسين در كربلا چه كرد؟ او در كربلا همه چيز را در عمل معنا كرد، ايمان را به تصوير كشيد، يعنى كسى كه بتواند در آن موقعيت قرار بگيرد. و تصميم خود را عوض نكند، و مرحله به مرحله به علاقه او نسبت به خدا و كارى كه انجام مىدهد بيشتر شود، در ابتدا آن همه توهين و تحقير، بعد ظلم و جسارت، و سخت تر از همه كشته شدن بهترين بنده گان خدا به دست شقى ترين مردم، داغ كشته شدن برادر و برادرزاده، فرزند رشيد و فرزند شيرخوار، و همه خوبان كه به يارى اسلام آمده اند، و دشوارتر از همه مصائبى كه بر اهل بيت روا مىشد، و حسين عليه السلام همه را مىدانست! آيا كسى مىتواند حسين باشد و با آن همه كرب و بلا باز هم بگويد، رِضا بِرِضائِك و تَسليمَا لِاَمرِك لا الهَ غَيرك و لا مَعبُودَ سِواك!

پس كربلا همان بهشت است كه هر كس بدان دست يافت رستگار و سعادت مند مىشود.

بامطالعه و مرور در روايات مربوط به كربلا مىتوان به ارزش اين زمين قدسى پى برد و براى آخرت ذخيره اى اندوخت. خدايا زيارت حسين عليه السلام و اولاد عليه السلام را در دنيا نصيب ما بگردان، و از شفاعت آن مقرّبين درگاهت ما و والدين ما و اولاد ما را بى نصيب مفرما، آمين يا ربّ العالمين.

حوزه علميّه - قم المقدّسه.

صفر المظفّر 1422

سيّد طه موسوى هشترودى