زندگانی حضرت فاطمه زهرا (س) نسخه متنی

تو اكنون ابوبكر را به كفر و الحاد دعوت مى كنى و وقتى به آرزوى خويش دست يافتى و اين مرد بيچاره را به هلاكت درانداختى كناره خواهى گرفت و خواهى گفت :

- آنچه من مى بينم شما نمى بينيد. من از خداى دو جهان مى ترسم اين جواب دندان شكن همچون مشتى درشت دهان عمر را فرو بست ولى ابوبكر لب وا كرد كه هم خطابه اش را ايراد كند و هم به خالد بن سعيد پاسخ بگويد ديد دنبال خالد سلمان فارسى از جابرخاست و پيش از آن كه حرف بزند دست هايش را از افسوس به هم كوفت و به زبان پارسى گفت:

- كرديد و نكرديد و ندانيد چه كرديد. و بعد با لغت تازى به القاى سخنان خود پرداخت.

- اى ابوبكر! هنگامى كه بحث از مسايل دين و علوم به ميان آيد چه خواهى كرد و در آن جا كه پرسنده اى از تو درباره ى معضلات
زندگانى خود سخنى پرسد چه جواب خواهى داد ؟ از حضيض اجتماع برخاستى و بر اين جاى بلند كه مقام امامت است نشستى، به من بگو عذر تو در اين اقدام نامشروع و بى جا چيست ؟

امتياز تو در برابر شخصيتى كه از تو دانشمندتر است كدام است.

على پسر عم رسول اللَّه كه از تو به رسول اللَّه نزديكتر، از تو به تاويل كلام اللَّه قوى تر، از تو به سنن سنيه ى پيشواى اسلام آشناتر است چگونه از تو در عنوان امامت واپس افتاده و حق حقيق خود را از كف فرو گذاشته است.

على مرتضى كه به شهادت مهاجر و انصار با دست رسول اللَّه بر همه برترى يافته و رسول اكرم در زندگانى خود وى را وصى و امين خود خوانده چه شد كه امروز از جانشينى وى محروم مانده است.

اى ابوبكر! بر اساس كدام قانون فرمان رسول اللَّه را نسخ كرده ايد ؟ بر اساس كدام قانون وصيت رسول اكرم را به زير پا گذاشته ايد ؟ ملاك اين خلاف چيست ؟ عذر شما در شكستن عهد و گسستن پيمان كدام عذر است ؟

شما بنا بود كه با اسامه بن زيد به جهاد برويد، شما را از مدينه به ميدان جنگ فرستاده بودند با كدام بهانه از اردوگاه به مدينه بازگشتيد و به فرمان چه كس به جاى جهاد در ميدان بر منبر رسول اكرم نشسته ايد ؟

اى ابوبكر! بعيد نيست كه با وعده و عيد و توطئه ها و دسيسه ها فريادهاى مخالفت را در گلوى مردم بشكنى و بالاخره خود را در اين مقام كه به ناحق از ديگران ربوده ايد تثبيت كنيد ولى آيا فراموش كرده ايد كه دير يا زود از روى منبر به اعماق گورتان خواهند خواند ؟

در آن جا ديگر توطئه ها و دسيسه ها كارى از پيش نخواهد برد در
آن جا اين تشكيلات وحشت زا به فرياد شما نخواهند رسيد.

برگرد اى مرد! برگرد از اين بى راهه كه به پيش گرفته اى و به شاهراه حقيقت باز آى.

فلو راجعت الحق من قرب و تلافيت نفسك و تبت الى اللَّه من عظيم ما جرمت كان ذلك اقرب الى نجاتك.

به سوى حق برگرد و نفس خويش را واپاى و به درگاه پروردگار خود پيشانى تو بت و انابت بر خاك گذار و از اين گناه عظيم كه مرتكب شده اى بر كنار شو تا نجات خويش دريابى.

اين قوم كه اكنون در پيرامون قدرت تو گرد آمده اند هرگز پا به گور تو نخواهند گذاشت و در آن غمكده زير بازوى تو را نخواهند گرفت.

اى ابوبكر! آنچنان كه ما شنيده ايم تو نيز شنيده اى و آن حقايق را كه ما به چشم ديده ايم تو نيز با چشم سر مشاهده كرده اى. شنيده اى كه على از همه به اين مقام سزاوارتر است و ديده اى كه على در راه اعلاى كلمه ى اسلام و استقرار همين منبر چه گذشت ها و فداكاريها كرده است ديده ها و شنيده هاى خود را به خاطر باز آر و حق را به مستحق باز گردان.

تو مى دانى كه خلافت تو سودى به دين اسلام نخواهد رسانيد و جز وزر و بال نتيجه اى براى تو نخواهد داشت.

از من بشنو و جان خويش را به هلاكت ميفكن.

سلمان از پا نشست ابوبكر بار ديگر جمع و جور شد كه حرف بزند كه دز كنار سلمان چشمش به قامت بلند و اندام لاغر عبداللَّه بن جناده «ابوذر» افتاد.

ابوذر سخنانش را چنين عنوان كرد:

- شما قرشى هاى خود پسند قرابت را فرو گذاشتيد و به قباحت
در افتاديد، به خدا موجبات ارتداد عرب را از دين اسلام در اين اقدام فراهم ساخته ايد.

امامت ابوبكر بهانه ى انحراف اقوام و قبايل از دين مبين اسلام خواهد شد.

شما اگر حق اهل بيت را براى اهل بيت به جاى مى گذاشتيد تخم اختلاف را يكباره از جاى درآورديد، ديگر در ميان امت محمد سخن به نفاق و خلاف بلند نمى شد.