فاطمه ى زهرا سلام اللَّه عليها وقتى آن خطابه ى غرا را ايراد كرد و ازدحام مردم را با موج سخنان خود به موج و تلاطم انداخت خليفه سخت به وحشت افتاد و ديت جز سياست «رقت قلب» و «اشك» و «آه و ناله» هيچ سياست ديگر با اقتضاى وقت تطبيق نمى كند. به همين جهت قيافه ى محزون و در عين حال مهربانى به خود گرفت و گفت: - هميشه «ويل و واى» نصيب دشمن تو باد اى دختر رسول اللَّه! اى يادگار گرامى پيغمبر! آنچه گفته اى راست گفته اى و جز راستى و درستى به تو سزاور نيست ولى ما هم گناهى نداريم زيرا از پدر بزرگوار تو شنيده ايم. - ما پيامبران ميراثى از خود نمى گذاريم. ابوبكر اين حديث را كه تنها خودش از پيغمبر شنيده بود با آب و تاب تمام تكرار كرد و آن وقت گفت: - از فدك بگذريد و در برابر فدك هر چه من دارم از من قبول فرماييد. هذه حالى و مالى هى لك و بين يديك. لا تزوى عنك و لا تدخردونك. خليفه سعى بسيارى به كار مى برد كه اين بازى سياسى را به صورت يك حكومت عادله جلوه بدهد. چنين نمايش مى داد كه من فقط به خاطر حاكميت قانون اسلام و احترام حديث رسول اللَّه فدك را از دست فاطمه درمى آورم. چون اگر چشمى به مال دنيا داشته باشم هستى خود را به او نمى بخشم. اما فاطمه ى زهرا بى آن كه به «مال» و «حال» ابوبكر اعتنا كند فدك را مى خواست و حق خود را طلب مى كرد. اين گفتگو دنباله ى درازى گرفت. خليفه و طرفدارانش با منتهاى وقاحت و حق خود را طلب مى كرد. اين گفتگو دنباله ى درازى گرفت. خليفه و طرفدارانش با منتهاى وقاحت برخلاف مقررات اسلام چانه مى زدند. با اين كه فاطمه ى زهرا سلام اللَّه عليها در اين قضيه ى حقوقى «مدعى عليها» بود زيرا فدك را در تصرف داشت باز هم ابوبكر محكومش كرد كه «اقامه ى شهود» كند. اين رسوايى ها را حتى علماى عامه هم روايت مى كنند منتها با «حاتم بخشى» خود اين جنايات و افتضاحات را بر ابوبكر مى بخشند. ابوبكر «مدعى» بود كه قدك ضميمه ى بيت المال است و فاطمه ى زهرا «مدعى عليها» بود و «مورد دعوى» را به تصرف داشت. با اين وجود دختر پيغمبر محكوم شد كه شهود خود را برانگيزاند و او هم دو شاهد عادل به خليفه معرفى كرد. - على بن ابى طالب عليه السلام.
لطفا منتظر باشید ...
