عدّهاى معتقدند: وسايل ارتباطى بين عالمان نجف و ايران به وسيله پست و تلگراف صورت مىگرفت كه در حقيقت يكى از مهمترين بنگاهها و پايگاههاى آن روز استعمار انگلستان در ايران بود و مهمترين نقش را در جهت سانسور، مسخ و تحريف اخبار و اطّلاعات ايفا مىكرد؛ به طورى كه لرد كرزن، پست و تلگرافخانه را بنگاههاى اروپايى ايران بر مىشمرد.(62) يكى از شواهد اين ادعا را مىتوان تلگرافهاى ميرزاى بزرگ شيرازى در جريان تحريم تنباكو دانست. وى در آن واقعه، تلگرافهاى متعدّدى به شهرهاى بزرگ ايران ارسال كرد تا از لغو امتياز تنباكو اطمينان حاصل كند. او در آن تلگرافها مىنوشت: تا وقتىكه شاهد و دليل قطعى به وى نرسد، حكم تحريم دخانيات به قوّت خود باقى است. اين مسأله نشان مىدهد كه تلگراف، قابل اعتماد نبود و دخل و تصرّفاتى در ارسال نامهها صورت مىگرفت. ايران در سال 1877 ميلادى به قرارداد بينالمللى پستى ملحق شد. در ابتدا تشكيلات پُستى ايران طبق نظام اروپايى، به «ريدر» واگذار شد؛ سپس جانشين روسى وى، به نام «اشتال» فرد ديگرى را به نام «دكتر اندريس» در جايگاه بازرس كلّ پست ايران برگزيد. چندى بعد، سرويس پستى به وضع خطرناكى افتاد؛ به طورى كه كيسههاى پستى را باز و اجناس قيمتى را سرقت مىكردند.(63) قونسل انگليس در دوازدهم ذىالحجه 1326 از كرمان به سفير انگليس مىنويسد: دو ماه است كاغذهاى مارا رئيس پست كرمان نمىرساند. اگر چنين است، فكرى براى كاغذهاى ما بكنيد.(64)
لطفا منتظر باشید ...
