لطفا منتظر باشید ...
تفسير: لزوم بيگانگى از دشمنان
آيه نخست با تعبيرى رسا و قاطع پيامبر (ص) و مؤمنان را از استغفار براى مشركان نهى مىكند و مىگويد:" شايسته نيست كه پيغمبر (ص) و افراد با ايمان براى مشركان طلب آمرزش كنند" (ما كانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ).سپس براى تاكيد و تعميم اضافه مىكند" حتى اگر از نزديكانشان باشند" (وَ لَوْ كانُوا أُولِي قُرْبى).بعدا دليل اين موضوع را ضمن جملهاى چنين توضيح مىدهد" بعد از آنكه براى مسلمانان روشن شد كه مشركان اهل دوزخند طلب آمرزش براى آنها معنى ندارد" (مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحابُ الْجَحِيمِ).اين كارى است بيهوده و آرزويى است نابجا چرا كه مشرك بهيچ وجه قابل آمرزش نيست و آنان كه راه شرك را پوييدند راه نجاتى براى آنها تصور نمىشود.بعلاوه استغفار و طلب آمرزش يك نوع اظهار محبت و پيوند و علاقه با مشركان است و اين همان چيزى است كه بارها در قرآن از آن نهى شده است.و از آنجا كه مسلمانان آگاه و آشنا به قرآن، در آيات اين كتاب آسمانى خوانده بودند كه ابراهيم براى (عمويش) آزر استغفار كرد، فورا اين سؤال ممكن بود در ذهن آنها پديد آيد كه مگر آزر مشرك نبود؟ اگر اين كار ممنوع است چرا اين پيامبر بزرگ خدا انجام داد؟! لذا در آيه دوم به پاسخ اين سؤال پرداخته مىگويد:" استغفار ابراهيم براى پدرش (عمويش آزر) به خاطر وعدهاى بود كه به او داد، اما هنگامى كه براى
