تفسیر نمونه جلد 8

به دنبال آن نخست اشاره به عظمت آيات قرآن كرده، مى‏گويد:" آنها آيات كتاب حكيم است" (تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ).

تعبير به" آنها" (اسم اشاره بعيد) به جاى هذه" اينها" (اسم اشاره به نزديك) كه نظير آن در آغاز سوره بقره نيز آمده است، از تعبيرات لطيف قرآن محسوب مى‏شود، و كنايه از عظمت و والا بودن مفاهيم قرآن است.

زيرا مطالب پيش پا افتاده و ساده را غالبا با اسم اشاره نزديك مى‏آورند، اما مطالب مهمى كه در سطح بالا و گويى بر فراز آسمانها در يك افق عالى قرار گرفته، با اسم اشاره دور بيان مى‏كنند، و اتفاقا در تعبيرات روزمره، ما نيز از اين تعبير استفاده مى‏كنيم، و براى عظمت اشخاص هر چند در حضورشان بوده باشيم" آن جناب" يا" آن حضرت" مى‏گوئيم، نه اين جناب و اين حضرت، ولى به هنگام تواضع كلمه" اينجانب" را به كار مى‏بريم.

توصيف كتاب آسمانى يعنى قرآن به" حكيم" اشاره به اين است كه آيات قرآن داراى آن چنان استحكام و نظم و حسابى است كه هر گونه باطل و خرافه و هزل را از خود دور مى‏سازد، جز حق نمى‏گويد و جز به راه حق دعوت نمى‏كند.

آيه دوم به تناسب اشاره‏اى كه در آيه قبل به قرآن مجيد و وحى آسمانى شده، يكى از ايرادات مشركان را نسبت به پيامبر (ص) بيان مى‏كند، همان اشكالى كه به طور مكرر در قرآن مجيد آمده و تكرارش نشان مى‏دهد از ايرادات مكرر مشركان بوده است و آن اينكه چرا وحى آسمانى از ناحيه خدا بر انسانى نازل شده، چرا فرشته‏اى ماموريت اين رسالت بزرگ را به عهده نگرفته است؟! قرآن در پاسخ اينگونه سؤالات مى‏گويد:" آيا تعجبى براى مردم دارد كه ما وحى به مردى از آنان فرستاديم" (أَ كانَ لِلنَّاسِ عَجَباً أَنْ أَوْحَيْنا إِلى‏ رَجُلٍ مِنْهُمْ) در واقع جواب ايراد آنها با كلمه" منهم" (از جنس آنان) داده شده است‏