تفسیر نمونه جلد 8

در آخرين آيه مورد بحث، يك قانون كلى در باره همه پيامبران و از جمله پيامبر اسلام (ص) و همه امتها از جمله امتى كه در عصر پيامبر (ص) مى‏زيسته‏اند بيان كرده مى‏گويد:" هر امتى رسول و فرستاده‏اى از طرف خدا دارد" (وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ).

" هنگامى كه فرستاده آنها آمد و ابلاغ رسالت كرد و گروهى در برابر حق تسليم شدند و پذيرفتند و گروهى به مخالفت و تكذيب برخاستند، خداوند با عدالتش در ميان آنها داورى مى‏كند و به هيچكس ستمى نمى‏شود"، مؤمنان و نيكان مى‏مانند و بدان و مخالفان يا نابود مى‏شوند و يا محكوم به شكست (فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ).

همانگونه كه در باره پيامبر اسلام (ص) و امت معاصرش چنين شد، مخالفان دعوتش يا در جنگها از ميان رفتند و يا سرانجام شكست‏خورده، از صحنه اجتماع طرد شدند و مؤمنان زمام امور را بدست گرفتند.

بنا بر اين قضاوت و داورى كه در اين آيه به آن اشاره شده همان قضاوت تكوينى و اجرايى در اين دنيا است و اما اينكه بعضى از مفسران احتمال داده‏اند اشاره به داورى خدا در قيامت باشد خلاف ظاهر است.