تفسیر نمونه جلد 8

سلولهاى مغزى فعل و انفعال بيشترى دارند و غذاى بيشترى جذب مى‏كنند و امواج زيادترى مى‏فرستند، ولى به هنگامى كه پاى مسائل عاطفى مانند عشق و محبت و تصميم و اراده و خشم و كينه و حسد، عفو و گذشت به ميان مى‏آيد، فعاليت عجيبى در قلب انسان شروع مى‏شود، گاهى ضربان شديد پيدا مى‏كند، گاهى ضربانش بقدرى سست مى‏شود گويا مى‏خواهد از كار بايستد، گاهى احساس مى‏كنيم كه قلب ما مى‏خواهد منفجر بشود، اينها همه به خاطر پيوند نزديكى است كه قلب با اين سلسله مسائل روانى دارد.

از همين رو قرآن مجيد ايمان را به قلب نسبت مى‏دهد (وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمانُ فِي قُلُوبِكُمْ)- (حجرات- 14) و يا جهل و لجاجت و عدم تسليم در مقابل حق را به عنوان نابينايى قلب تعبير مى‏كند (وَ لكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ- حج- 46).

ناگفته نماند كه اين گونه تعبيرات مخصوص قرآن نيست، در ادبيات زبانهاى گوناگون در زمانهاى گذشته و امروز نيز جلوه‏هاى مختلف اين مساله ديده مى‏شود، غالبا به كسى كه علاقه داريم مى‏گوئيم در قلب ما جاى دارى و يا قلب ما متوجه تو است، و يا قلب ما در گرو عشق تو است، و هميشه سمبل عشق را ترسيمى از قلب انسان قرار مى‏دهند.

همه اينها به خاطر آن است كه انسان همواره اين احساس را داشته است كه به هنگام عشق و علاقه و يا كينه و حسد و مانند اينها تاثير و تاثر خاصى در قلب خود احساس مى‏كند، يعنى نخستين جرقه اين مسائل روانى به هنگام انتقال به جسم در قلب آشكار مى‏شود.

البته علاوه بر همه اينها، سابقا اشاره كرده‏ايم كه يكى از معانى قلب در لغت عقل و روح آدمى است و معنى آن منحصر به اين عضو مخصوص كه در درون سينه است نمى‏باشد و اين خود تفسير ديگرى براى آيات قلب مى‏تواند باشد اما