تفسیر نمونه جلد 8

است، آيات پشت سر اين آيه است كه از كفر و بى ايمانى آنها سخن مى‏گويد.

نظير همين موضوع در آيات مربوط به مسيح ديده مى‏شود كه وقتى خداوند در روز رستاخيز از او مى‏پرسد آيا تو مردم را به عبادت خويش و مادرت دعوت كردى؟! او صريحا اين مساله را انكار مى‏كند و اضافه مى‏كند إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ:" اگر من چنين سخنى را گفته بودم تو مى‏دانستى" (سوره مائده آيه 116).

در آيه بعد اضافه مى‏كند اكنون كه آيات پروردگار و حقانيت اين دعوت بر تو آشكار شده است" در صف كسانى كه آيات الهى را تكذيب كرده‏اند مباش كه از زيانكاران خواهى شد (وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخاسِرِينَ).

در واقع در آيه قبل مى‏گويد اگر ترديد دارى، از آنها كه آگاهى دارند بپرس، و در اين آيه مى‏گويد: اكنون كه عوامل ترديد بر طرف شد بايد در برابر اين آيات تسليم باشى، و گرنه مخالفت با حق، نتيجه‏اى جز خسران و زيان در بر نخواهد داشت.

اين آيه قرينه روشنى است بر اينكه منظور اصلى در آيه گذشته، توده مردم مى‏باشد، هر چند روى سخن به شخص پيامبر است، زيرا بديهى است كه پيامبر (ص) هرگز تكذيب آيات الهى را نمى‏كرد بلكه او مدافع سر سخت آئين خود بود.

سپس به پيامبر (ص) اعلام مى‏كند كه در ميان مخالفان تو گروهى متعصب و لجوج هستند كه انتظار ايمان آنها بيهوده است، آنها از نظر فكرى چنان مسخ شده‏اند، و آن قدر در راه باطل گام برداشته‏اند كه و جدان بيدار انسانى را به كلى‏