تفسیر نمونه جلد 8

واقعيت مى‏كند كه امكانات اقتصادى و نيروهاى انسانى در دست افراد ناصالح نه تنها سعادت آفرين نيست، بلكه غالبا مايه دردسر و بلا و بدبختى است، زيرا چنين اشخاصى نه اموال خود را به مورد مصرف مى‏كنند، تا از آن بهره مفيد و سازنده‏اى بگيرند، و نه فرزندان سر براه و با ايمان و تربيت يافته‏اى دارند كه مايه روشنى چشم آنان و حل مشكلات زندگانيشان گردد، بلكه اموالشان غالبا در راه هوسهاى كشنده و سركش، و توليد فساد، و تحكيم پايه‏هاى ظلم مصرف مى‏گردد، و مايه غفلت آنها از خدا و مسائل اساسى زندگى است و فرزندانشان هم در خدمت ظالمان و فاسدان قرار مى‏گيرند، و مبتلا به انواع انحرافهاى اخلاقى مى‏شوند، و سرانجام دردسر آفرين خواهند بود.

منتها براى كسانى كه ثروت و نيروى انسانى را اصيل مى‏پندارند و چگونگى مصرف آن، براى آنها مطرح نيست، زندگانى اينگونه اشخاص دورنماى دل- انگيزى دارد، اما اگر به متن زندگيشان نزديكتر شويم و به اين حقيقت نيز توجه كنيم كه چگونگى بهره‏بردارى از اين امكانات مطرح است تصديق خواهيم كرد كه هرگز افراد خوشبختى نيستند.

در اينجا به دو نكته بايد توجه كرد:

1- در باره شان نزول آيه نخست روايات متعددى وارد شده است، كه خالى از اختلاف نيست.

از بعض از اين روايات استفاده مى‏شود كه پيامبر (ص) هنگامى كه عبد اللَّه بن ابى (منافق مشهور) از دنيا رفت بر او نماز گزارد، و كنار قبر او ايستاد و دعا كرد، حتى پيراهن خود را به عنوان كفن بر او پوشانيد، سپس آيه فوق نازل شد و پيامبر (ص) را از تكرار اين كار نهى كرد.

در حالى كه از بعضى ديگر از روايات برمى‏آيد كه پيامبر (ص) تصميم‏