جوابش اين است كه (قُلْ لِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ) يك بحث در جهات است، يك بحث در آن مبدأي است كه دستور مي‌دهد انسان به كدام جهت متوجه باشد.
ـ تمام جهات از آنِ خداي سبحان
فرمود: (لِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِب) يعني تمام جهت مال خداست. اگر مشرق و مغرب نباشد شمال و جنوب هم نيست. براساس كروّيت أرض همه نقاط زمين به نوبه خود مشرق و مغرب است، اگر گفته شد (لِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِب) يعني «لله الجهات كلّها» چون هيچ گوشه‌اي از گوشه‌هاي زمين نيست كه آنجا جهت مشرق يا مغرب نباشد. اگر گفته شد مشرق و مغرب مال خداست يعني همه جهات مال خداست؛ پس همه جهات در اينكه ملك حقّند يكسانند، پس هيچ مزيّتي بين جهتي و جهت ديگر نيست، اين يك. پس اگر يك وقتي مي‌گفتند به سمت بيت المقدس نماز بخوانيد بعد مي‌گويند به سمت كعبه نماز بخوانيد، اين‌چنين نيست كه ذاتاً بيت المقدس أشرف باشد و عدول از بيت المقدس به كعبه مستحيل باشد يا ممنوع باشد عقلاً و مانند آن.
ـ خداي سبحان مبدأ فاعلي جهت قبله
و همه اينها مال خداست، چون همه اينها مال خداست مبدأ فاعلي قبله قرار دادن هم خداست، فرمود: (يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَي صِرَاطِ مُسْتَقِيم) پس بين اين جهات امتياز ذاتي نيست. زمام اين جهات هم به دست خداي سبحان است. خداي سبحان هر ملّتي را به هر جهتي كه مصلحت بداند هدايت مي‌كند.
لطفا منتظر باشید ...
