لطفا منتظر باشید ...
سفارشات اخلاقى و قوانين زندگى ساز در اين كتاب آسمانى آمده است . امّا ايـن كتاب آنگاه نقش هدايتى
خود را ايفا خواهد كرد كه مفسّر آن ، خاندان پيامبر(ع ) و عترت پاكش ، يعنى امامان معصوم باشند.بنابراين ، قرآن منهاى عترت (مهجور و غريب ) است .غـربـت قرآن و عترت ، يك وجه تشابه ميان آن دو است ؛ زيرا همان گونه كه قرآن مهجور شد، امام على (ع ) و
فرزندان معصومش نيز تنها ماندند. امام على (ع ) فرمود:ما زِلْتُ مُنْذُ قُبِضَ رَسُولُ اللّهِ مَظْلُوماً(16)من از زمان وفات پيامبر(ص ) پيوسته مظلوم بوده ام .به راستى چرا مردم پس از پيامبر(ص ) براى خلافت سراغ على (ع ) نرفتند؟! پاسخ آن اسـت كـه دليـلى جـز
بهانه نداشتند؛ مثلاً اين كه سن على براى حكومت كم است ، اين كه او پدران و برادران و بستگان برخى از
افراد تازه مسلمان شده را در جنگ ها كشته و به همين جـهـت مـى تـرسـيـم آنـان تـسـليـم او نـشـونـد؛
ايـن كـه او اهـل مـزاح اسـت و... روح سـخـن اين كه اينها همه بهانه بود و بس ؛ زيرا مى دانستند تثبيت
حكومت مولا همان ، و افول ارزش هاى طاغوتى كه اينان پاسدار آن بودند همان .تـاريـخ اسـلام چـهـره اى را بـه درخـشـانـى امـام عـلى (ع ) نـمـى شناسد. همه اوراق كتاب زنـدگـى
امـام عـلى (ع ) سـنـد افتخار او است . او بزرگ مردى است كه ده ها آيه قرآن ، در شـاءن و مـنـزلتـش نازل
شده است .(17) على (ع ) آن چهره درخشانى است كه پيامبر اكـرم (ص ) از آغـاز بـعـثـت تـا آخـريـن لحـظـه
عـمـر مـبـاركـشـان از فـضـايـل و مـنـاقـب او سخن مى گفت . فضايل على (ع ) به حدّى بود كه تا پيش از
بازى سـقـيـفـه ، احـدى تـرديـد نـداشت كه على (ع ) شايسته خلافت است ، چنان كه يعقوبى مى گويد:مهاجران و انصار شكى درباره خلافت على (ع ) پس از پيامبر(ص ) نداشتند.(18)ايـن واقـعيّات تاريخ است و همين لياقت ها بود كه سبب شد پيامبر به امر خداوند، امام على (ع ) را بـه
امـامـت مـنـصـوب كـنـد. سـعـادت امـت در آن بـود كـه بـا جـان و دل ايـن وصـيـت نـاصـحـانـه
پـيـامـبـر(ص ) را مـى شـنـيـدنـد و عـمـل مـى كـردنـد و قرآن و عترت را در سرلوحه برنامه هاى زندگى
خود قرار مى دادند. ولى افـسـوس كـه چـنـيـن نـشـد و سـرانـجـام عـلى (ع ) خـانـه نـشـين شد؛ ابوذر و
اصحاب پـيـامبر(ص ) مطرود شدند؛ بيت المال چپاول شد؛ منحرفان و فرصت طلبان در بالاترين سـطـوح
خـلافـت نـفـوذ كردند؛ نامحرمان ارمغان بزرگ پيامبر(ص ) را به غارت بردند و سـرانجام ، گل خوشبوى
رسول اللّه (ص ) سالار شهيدان ابى عبداللّه (ع ) و ديگر امامان معصوم به شهادت رسيدند.
2 ـ رنگ باختن معنويات
از عـوامـل مـهـم زمـينه ساز حادثه عاشورا، كم رنگ شدن معنويات در جامعه آن روز مسلمانان بود. مقام معظم رهبرى (مد ظله العالى ) در اين زمينه مى فرمايد:دو عـامـل از عـوامل اصلى اين گمراهى و انحراف عمومى است :يكى دور شدن از ذكر خدا كه مـظـهـر آن
صـلات و نـمـاز است ؛ يعنى فراموش كردن خدا و معنويت از زندگى و فراموش كـردن خـدا و جـدا كـردن
حـسـاب مـعـنويت از زندگى و فراموش كردن توجه و ذكر و دعا و تـوسـل و طـلب تـوفـيق از خداى متعال و
توكل بر خدا و كنار گذاشتن محاسبات خدايى از زنـدگـى . و عـامـل دوّم (اِتـّبـعـُوا الشَّهـَوات )
اسـت ؛ يـعـنـى دنـبـال شـهـوتـرانى و هوسرانى ها و در يك جمله دنياطلبى ها رفتن و جمع آورى ثروت و
مـال بـودن و التـذاذ و بـه دام شـهـوات دنـيـا افـتـادن و اصل دانستن اينها و فراموش كردن آرمان ها.اين درد اساسى و بزرگ ماست ، ما هم ممكن است به اين درد دچار شويم .(19)متاءسفانه پس از پيامبر گرامى اسلام (ص ) با انحراف سياسى و فرهنگى كه در جامعه اسـلامـى بـه وجـود
آمد، به تدريج معنويت رنگ باخت . دوباره پاسداران ارزش هاى جاهلى بـه احـيـاى آن پـرداخـتـنـد و
ارزش هـاى الهـى جـاى خود را به ارزش هاى مادّى داد.
